Er mee om gaan betekent het er mee eens zijn, en dat is niet altijd goed

Ten ondergaan in sociale druk — zoals zeggen dat je een film leuk vind omdat vrienden dat doen — maakt voor goede vibes over die deel uitmaken van een groep en kan de productie van dezelfde gedragingen, volgens een sociologische studie van Baylor University. De bevinding heeft gevolgen voor mensen, variërend van filantropen tot bendes, zeiden onderzoekers.

"De clou is zeer eenvoudig: overeenstemming leidt tot positieve gevoelens, bijval, solidariteit — en dit is wat mensen motiveert om door te gaan hun gedrag," zei Kyle Irwin, Ph.D., een assistent-professor in de sociologie aan Baylor en leid-auteur. Het onderzoek, gefinancierd door de National Science Foundation, verkent conformiteit en bijdragen voor het "grotere goed." Het is gepubliceerd in het tijdschrift voor sociologie Social Forces.

De onderzoeksexperimenten toonden vergelijkbare resultaten in groepen in die waarin het de norm was om offers te brengen voor anderen, alsook in groepen waar de norm "verslappen" was, zei Irwin. "In beide gevallen meldden de deelnemers bijna identieke niveaus van gehechtheid aan de groep, en vervolgens de norm verder te volgen in latere interacties."
Irwin en co-auteur Brent Simpson, Ph.D., een sociologieprofessor bij de Universiteit van South Carolina, zeggen dat de resultaten aanzienlijk kunnen zijn voor positieve collectieve inspanningen, zoals bouwen openbare parken, openbare televisie en radio financiering of stemmen.

Maar hetzelfde proces geldt ook voor negatief gedrag. In die gevallen waar de groep normen voorschrijven als zelfzuchtig handelen, bevorderen positieve gevoelens voortzetting van deze ongewenste acties, zei Irwin.

"Voorbeelden hiervan zijn bijvoorbeeld bendes of andere criminele organisaties waar het ‘normaal’ is om weinig te bereiken volgens de normen van de maatschappij, en voort zetten om dit te doen omdat dit positief beloond wordt onder leden van de groep. Met andere woorden, zij voelen zich gelukkig in hun wederzijdse niet-medewerking," zei hij.

De onderzoekers begeleidden twee "publieks goede" experimenten waarin de deelnemers kiezen hoeveel van hun eigen middelen te geven aan de groep en hoeveel te houden voor zichzelf. Ingebrachte punten werden verdubbeld en gelijkelijk verdeeld tussen iedereen, ongeacht hoeveel mensen doneerden.

Dit betekent dat individuen ‘gratis’ mee konden ‘liften’, en nog steeds konden rekenen op andermans vrijgevigheid. In beide studies werden deelnemers op de hoogte gesteld dat de beslissingen over bijdrages zouden een voor een zouden worden genomen, en dat zij de laatste positie in de reeks zouden invullen.

De onderzoekers maakten gebruik van dit ontwerp om normen en de gemiddelde bijdrage van andere leden van de groep (die waren, in werkelijkheid gesimuleerd en hun gedrag was voorgeprogrammeerd) te manipuleren. In één geval, de bijdragen van de "andere" was zeer consequent; in de andere, zeer inconsequent. Leden van de groep in één geval gemiddeld donaties van ongeveer 65 procent van hun hulpbronnen; in de andere waren ze relatief gierig, gemiddeld ongeveer 25 procent van hun middelen. Groepen waarin mensen royaal bijgedragen "goed presterende" groepen, terwijl die waarvan de leden weinig schonken vertegenwoordigd waren in de "Slappere" groepen.

Nadat deelnemers besloten hoeveel bij te dragen, werden zij gevraagd een aantal vragen over de groep te beantwoorden, waardoor de onderzoekers de gevoelens konden meten over de bijdrage onder de leden. Uiteindelijk namen de deelnemers een tweede beslissing over hoe veel aan de groep te geven, maar deze keer kregen ze te horen dat niemand hun bijdrage besluit te zien zou krijgen; het was anoniem. Irwin en Simpson gebruikten dit besluit om te bepalen hoe individuen zich zouden gedragen als gevolg van hun gevoelens over de groep en haar leden. Bevindingen suggereerden dat mensen bleven voldoen aan de normen, zelfs als hun beslissingen anoniem waren. Hun gedrag veranderde niet.

De studies werden zo ontworpen zodat mensen geloofden dat zij interactie voerden met totale vreemden. Dit gaf aanleiding om Irwin te laten geloven dat "het een vrij krachtig proces is. Ze kennen elkaar niet, maar overeenkomstig de normen hebben ze nog steeds positieve gevoelens over de groep. Als we deze resultaten in deze kunstmatige context krijgen, bedenk hoeveel sterker het wellicht is met mensen die elkaar kennen en een soort van interactie geschiedenis hebben."

Vertaling Shanti Onneweer

Heb je een goede nieuwstip, video of andere link voor ons ? Mail het ons

[ Terug naar het hoofdmenu ]