Natuur

De supertrawlvisserij zorgt misschien voor banen en een impuls voor de economie, maar tegen welke prijs?

We hebben visserijen over de hele wereld zien instorten – de Noordelijke kabeljauwvisserij in 1992, de Atlantische slijmkopvisserij in de jaren negentig. Ze herstelden zich niet. Elke commerciële visserij staat op dit moment op instorten en de enige reden dat er nog gevist wordt is dankzij enorme overheidssubsidies. De EU verstrekt enorme subsidies aan de commerciële visserij en anders zouden ze niet kunnen bestaan.

Supertrawlers, met hun schepen van 100 miljoen dollar, lange lijnen van 100 mijl, kieuwnetten van 100 mijl, het gebruik van satellieten om vis te volgen, sonarapparatuur en al het andere, zijn niet duurzaam. Nu gaan ze achter kleinere vissen aan, zoals haring en makreel, waardoor de hele voedselpiramide in de ecosystemen van onze oceanen wordt ondermijnd.

Kijk hoe deze supertrawlers, elk zo groot als twee olympische zwembaden, een enorme eetfestijn van honderden walvissen verstoren terwijl waggelende kinbandpinguïns hulpeloos toekijken hoe de chaos zich voltrekt.

Kapitein Paul Watson schetst een levendig beeld van de erbarmelijke staat van onze oceanen, die wordt aangedreven door overbevissing, niet-duurzame praktijken en menselijke hebzucht. Hij benadrukt het gebrek aan evenwicht door te benadrukken dat kippen meer vis eten dan papegaaiduikers en varkens meer dan haaien. Hij bekritiseert de wijdverspreide opzettelijke onwetendheid die ons blind maakt voor de uitputting van het zeeleven en stelt het begrip “duurzame” commerciële visserij ter discussie. Terwijl onze vispopulaties afnemen, maakt Watson zich zorgen over wereldwijde hongersnood en de ineenstorting van de visindustrie. Het is een oproep om onze acties onder ogen te zien en het evenwicht in onze oceanen te herstellen.

Dit is een voorproefje van een documentaire die binnenkort wordt gemaakt door Rainforest Reserves Australia. Deze windturbines zullen bedrijven alleen maar rijk maken, belastingbetalers en elektriciteitsgebruikers veel geld kosten, dieren in het wild in gevaar brengen, de energieprijzen nog verder opdrijven dan ze nu al doen en vervolgens enorme begraafplaatsen nodig hebben nadat ze er niet in geslaagd zijn om de elitaire droom van “schone, duurzame energie” te produceren. Wetten verplichten kolenmijnen om het land te saneren nadat de mijnbouwactiviteiten zijn gestopt, maar een dergelijke wetgeving is er niet voor wind- en zonnepaneelprojecten. Onverantwoordelijke en oneerlijke politici zijn letterlijk bezig het milieu om zeep te helpen. En het zullen de volgende generaties zijn die ervoor moeten betalen.

De familie Van de Voort: kaasmakers!