Onderzoekers van de Medical University of South Carolina rapporteren dat een unieke kruising in de hersenen tussen het stresssysteem en ‘binge’ drinken wel eens de sleutel zou kunnen zijn tot het beheersen van de drang tot ‘binge’ drinken.
Een team van door National Institutes of Health gefinancierde onderzoekers van de Medical University of South Carolina heeft ontdekt dat het deactiveren van een stress signaleringssysteem in een hersengebied dat bekend staat om motivatie en emotie gerelateerd gedrag, het ‘binge’ drinken vermindert. De studie, die in februari online werd gepubliceerd en in het meinummer van Neuropharmacology zal verschijnen, wijst op een bepaald systeem in een specifiek hersengebied dat kan worden gemanipuleerd om schadelijk ‘binge’ drinken te verminderen.
Het MUSC-team werd geleid door Howard C. Becker, Ph.D., directeur van het Charleston Alcohol Research Center en professor in de afdeling Psychiatry & Behavioral Sciences.
“‘Binge drinken is één van de meest voorkomende patronen waarin alcohol wordt geconsumeerd”, legt Becker uit. “Het is riskant gedrag, en een gevolg van herhaaldelijk ‘binge’ drinken geeft een verhoogd risico op het ontwikkelen van alcohol gebruiksstoornis.” Verder hebben volgens Becker degenen die consequent ‘binge’ drinken, met name tijdens de puberteit en de universiteitsjaren, bijna 10 keer meer risico op het ontwikkelen van een alcohol gebruiksstoornis.
Maar hoeveel alcohol moet er worden geconsumeerd om een drinksessie als overdreven te kwalificeren?
Drinkexcess, zoals gedefinieerd door het National Institute on Alcohol Abuse and Alcoholism, of NIAAA, betekent binnen twee uur drinken tot de wettelijke limiet van intoxicatie. Becker relativeerde dit: “Dit zijn vier standaarddranken voor een vrouw of vijf drankjes voor een man – geconsumeerd over een periode van twee uur”, legde hij uit.
JR Haun, afgestudeerd student aan het Becker laboratorium en hoofdauteur van het artikel, omschreef wat de NIAAA als ‘standaard’ beschouwt met betrekking tot bepaalde soorten dranken.
“Een drankje wordt gedefinieerd als ongeveer één blik van 12 ounce bier, een glas van vijf ounce wijn of een standaard shot van 1,5 ounce gedistilleerde dranken”, legde hij uit, eraan toevoegend dat de portie groottes kunnen variëren op basis van het percentage pure alcohol in de drank.
In hun onderzoek testten Becker en Haun een mogelijke strategie voor het verminderen van riskant ‘binge’ drinken.
“‘Binge’ drinken is een destructief gedrag’, zei Haun. “Ons doel was om dat te beteugelen. Door ons onderzoek vonden we een hersengebied en een systeem dat we kunnen manipuleren om het drankgebruik te verminderen.”
Het systeem dat Becker’s team heeft onderzocht – het opioïde receptor systeem – wordt algemeen erkend in de wereld van verslavingen.
Beruchte verdovende drugs, zoals morfine, heroïne en oxycontin/oxycodon, werken in op het opioïde receptorsysteem en produceren de plezierige effecten die deze medicijnen zo verslavend maken.
Er is echter een vreemde opioïde receptor die niet betrokken is bij het signaleren van plezier.
“Het kappa opioïde receptorsysteem is de antithese van andere opioïde receptoren”, legt Haun uit. “Het wordt vaak een anti-beloningssysteem genoemd.”
In plaats van gevoelens van plezier, veroorzaakt de kappa opioïde receptor stress en ontevredenheid.
Wanneer mensen drinken en positieve effecten ervaren, komt dat gedeeltelijk doordat plezierige opioïde receptoren worden geactiveerd. Echter, nadat ze klaar zijn met drinken en misselijkheid, hoofdpijn en de stress beginnen krijgen, is het kappa opioïde receptor systeem geactiveerd.
Het team van Becker ontdekte dat het uitschakelen van de kappa opioïde receptoren in de hersenen het drinken verminderde. Deze bevinding suggereert dat het kappa opioïde receptor systeem niet alleen belangrijk is in de negatieve staat van ontwenning, maar ook bij het zelf stimuleren van ‘bingo’ drinken.
Op het eerste zicht klinkt deze bevinding misschien contra intuïtief. Hoe vermindert het uitschakelen van de negatieve effecten van de kappa opioïde receptor het drinken?
“Het is niet helemaal duidelijk waarom”, zei Haun. “Maar wat we wel weten is dat kappa opioïde receptoren een belangrijke rol spelen in de negatieve emotionele toestand die het drinken stimuleert wanneer het dwangmatig wordt bij alcohol gebruiksstoornis.”
Becker en Haun veronderstellen dat het kappa opioïde receptorsysteem op een vergelijkbare manier ‘binge’ en dwangmatig alcoholgebruik kan veroorzaken, naast dat het bijdraagt aan stress en onbehagen tijdens de ontwenning.
Om hun hypothese te testen, identificeerden Becker en Haun eerst het exacte gebied in de hersenen dat betrokken is bij ‘binge’drinken, aangedreven door kappa opioïde receptoren.
Het team van Becker viseerde een netwerk van structuren genaamd de uitgebreide amygdala. Volgens Haun is het een deel van de hersenen dat betrokken is bij motiverend gedrag, erg reageert op stress en betrokken is bij dwangmatig drinken. Dit netwerk van circuits in de hersenen bevat ook een aantal kappa opioïde receptoren, waardoor het de beste kandidaat van het team is om te onderzoeken op zijn rol bij het reguleren van overmatig drinken.
Om te bepalen hoe kappa opioïde receptoren in de amygdala binge drinken beïnvloeden, heeft Becker’s team bij muizen in dit gebied specifiek de kappa opioïde receptoren gebokkeerd.
Na het blokkeren van de kappa opioïde receptoren bij deze muizen, testte het team hoeveel alcohol de dieren vrijwillig consumeerden. Wat ze ontdekten, zou volgens Haun belangrijke implicaties kunnen hebben voor toekomstige behandelingen van chronisch drankmisbruik.
“Het blokkeren van deze kappa receptoren in de amygdala onderdrukte het drinken niet volledig”, legt Haun uit. “Het bracht het naar een gematigder niveau, met als equivalent een glas wijn bij het diner in plaats van een fles.”
Deze bevinding ondersteunt de hypothese van Becker en Haun dat het kappa opioïde receptor systeem in de amygdala ‘bing’ drinken bevordert.
Het blokkeren van kappa opioïde receptoren in de amygdala zou daarom kunnen dienen als een therapie om het drankgebruik te verminderen.
Zal er binnenkort een pil zijn om de drang naar ‘binge’ drinken te beteugelen?
Volgens Becker is hij van mening dat als een dergelijke therapie zou worden ontwikkeld, deze het best zou kunnen worden aangepast voor degenen die moeite hebben met het beheersen van meer chronisch zwaar drinken, zoals mensen met een alcoholverslaving.
“Ik denk dat het uiteindelijke doel is om nieuwe potentiële behandelingsdoelen beter te begrijpen en hoe nieuwe therapieën enige waarde kunnen hebben bij het onderdrukken van het verlangen en de motivatie om overmatig te drinken bij degenen die een alcoholgebruiksstoornis hebben ontwikkeld of op de drempel staan dit te doen”, legde Becker uit.
Vertaling: Andre Teirlinck