De hernieuwbare energiesector staat voor een dilemma: hoe zal Australië 80 miljoen zonnepanelen op een milieuvriendelijke manier afvoeren als ze het einde van hun levensduur bereiken.
Paradoxaal genoeg is één van de redenen waarom men in grote aantallen fotovoltaïsche zonnepanelen (PV) installeert om het milieu te helpen, maar de industrie worstelt nu met het afval dat wordt gegenereerd door 100.000 ton panelen die vanaf 2035 in Australië zullen worden ontmanteld.
Een nieuwe studie onder leiding van de Universiteit van Zuid-Australië heeft een alomvattend programma voor productbeheer voor zonnepanelen voorgesteld, waaraan de federale overheid enkele jaren geleden prioriteit had gegeven.
In een paper gepubliceerd in AIMS Energy zegt UniSA-onderzoeker professor Peter Majewski dat er prikkels nodig zijn voor producenten om zonnepanelen te ontwerpen die gemakkelijker kunnen worden gerecycled als ze beschadigd zijn of buiten de garantie vallen.
“Australië heeft het hoogst aantal zonnepanelen ter wereld, wat uitstekend is, maar er is weinig aandacht besteed aan het aanzienlijke aantal panelen dat 20 jaar later op de vuilnisbelt belandt wanneer ze moeten worden vervangen”, zegt professor Majewski.
“Er zijn enkele eenvoudige recycerlngsstappen die kunnen worden genomen om het afvalvolume te verminderen, waaronder het verwijderen van de frames, glazen afdekkingen en connectoren voordat ze worden weggegooid.
“In Victoria zijn al stortverboden van kracht, in navolging van enkele Europese landen, waarbij bestaande installateurs worden aangemoedigd om na te denken over recycleerbare materialen bij het maken van de panelen.”
Prof Majewski zegt dat stortverboden een krachtig instrument zijn, maar vereisen wetgeving die ervoor zorgt dat afval niet alleen wordt omgeleid naar andere locaties met minder strenge regels.
Serienummers die een geschiedenis van zonnepanelen kunnen volgen, kunnen ook hun recyclering volgen en ervoor zorgen dat ze op een milieuvriendelijke manier worden verwijderd.
“Verschillende Europese landen hebben wetgeving voor fabrikanten van elektrische auto’s om ervoor te zorgen dat ze materialen gebruiken waarmee 85 procent van de auto aan het einde van hun levensduur kan worden gerecycleerd. Iets soortgelijks zou kunnen worden geregeld voor zonnepanelen.”
Weerbestendige polymeren die in zonnepanelen worden gebruikt, brengen milieurisico’s met zich mee, waarbij bij verbranding schadelijk fluorwaterstofgas vrijkomt. Blootstelling aan het gas kan de ogen ernstig irriteren en verbranden, wat in het ergste geval hoofdpijn, misselijkheid en longoedeem en soms blijvende schade kan veroorzaken.
Een ander primair materiaal dat in zonnecellen wordt gebruikt, is silicium, het tweede meest voorkomend materiaal op aarde na zuurstof en de meest voorkomende geleider die wordt gebruikt in computerchips.
“De vraag naar silicium is enorm, dus is het belangrijk dat het wordt gerecycleerd om de ecologische voetafdruk te verkleinen.
“Wereldwijd zijn er zo’n drie miljard zonnepanelen geïnstalleerd, die ongeveer 1,8 miljoen ton hoogwaardig silicium bevatten, waarvan de huidige waarde 7,2 miljard dollar bedraagt. Als je dit in aanmerking neemt, heeft het recycleren van zonnepanelen de potentie om commercieel levensvatbaar te zijn.”
Prof Majewski zegt dat er ook een tweedehands economie kan worden gegenereerd door zonnepanelen die nog werken te hergebruiken.
“Hergebruik van zonnepanelen biedt tal van sociale en ecologische voordelen, maar consumenten hebben garanties nodig dat tweedehands panelen goed werken en een minimaal vermogen in watt leveren.”
Elke wetgeving inzake het einde van de levensduur zal bestaande en nieuwe panelen moeten aanpakken en de creatie van een tweedehands economie moeten ondersteunen, zegt prof. Majewski.
Ook kan een heffing op de panelen nodig zijn om een regeling mee te financieren.
Vertaling: Andre Teirlinck