Met behulp van geavanceerde beeldvormingstechnieken en diepgaande klinische beoordelingen vond een onderzoeksteam van de National Institutes of Health (NIH) geen significant bewijs van MRI-detecteerbaar hersenletsel, noch verschillen in de meeste klinische metingen vergeleken met controles, bij een groep federale werknemers die abnormale gezondheidsincidenten (AHI’s) hadden ervaren. Deze incidenten, waaronder het horen van lawaai en het ervaren van druk op het hoofd gevolgd door hoofdpijn, duizeligheid, cognitieve stoornissen en andere symptomen, zijn in de nieuwsmedia beschreven als het “Havana-syndroom” sinds het Amerikaanse overheidspersoneel dat in Havana was gestationeerd de incidenten voor het eerst meldde. Wetenschappers van het NIH Clinical Center voerden het onderzoek bijna vijf jaar uit en publiceerden hun bevindingen vandaag in twee artikelen in JAMA.
“Ons doel was om grondige, objectieve en reproduceerbare evaluaties uit te voeren om te zien of we structurele verschillen in de hersenen of biologische verschillen konden identificeren bij mensen die AHI’s rapporteerden”, zegt Leighton Chan, hoofd revalidatiegeneeskunde, waarnemend wetenschappelijk hoofd van het NIH Clinical Center en hoofdauteur van een van de artikelen. “Hoewel we geen significante verschillen identificeerden bij deelnemers met AHI’s, is het belangrijk om te erkennen dat deze symptomen zeer reëel zijn, een aanzienlijke verstoring veroorzaken in het leven van de getroffenen en vrij langdurig, invaliderend en moeilijk te behandelen kunnen zijn.”
Onderzoekers ontwikkelden meerdere methoden om meer dan 80 Amerikaanse overheidsmedewerkers en hun volwassen familieleden te evalueren, meestal gestationeerd in het buitenland, die een AHI hadden gerapporteerd en vergeleken hen met gematchte gezonde controles. De controlegroepen bestonden uit gezonde vrijwilligers die vergelijkbare werkopdrachten hadden maar geen AHI rapporteerden. In dit onderzoek ondergingen de deelnemers een reeks klinische, auditieve, evenwichts-, visuele, neuropsychologische en bloed biomarkers testen. Daarnaast werden verschillende soorten MRI-scans gemaakt om het volume, de structuur en de functie van de hersenen te onderzoeken.
In dit onderzoek verkregen de onderzoekers meerdere metingen en gebruikten ze verschillende methoden en modellen om de gegevens te analyseren. Dit werd gedaan om ervoor te zorgen dat de bevindingen zeer reproduceerbaar waren, wat betekent dat vergelijkbare resultaten werden gevonden ongeacht het aantal keren dat deelnemers werden geëvalueerd of hun gegevens statistisch werden geanalyseerd. Wetenschappers gebruikten ook deep fenotyping, een analyse van waarneembare kenmerken of biochemische eigenschappen van een individu, om eventuele correlaties tussen klinisch gerapporteerde symptomen en neurobeeldvormingsbevindingen te beoordelen.
“Een gebrek aan bewijs voor een MRI-detecteerbaar verschil tussen personen met een AHI en controles sluit niet uit dat er een ongunstige gebeurtenis met invloed op de hersenen plaatsvond ten tijde van het AHI,” zei Carlo Pierpaoli, M.D., Ph.D., senior onderzoeker en hoofd van het Laboratorium voor Kwantitatieve Medische Beeldvorming aan het National Institute of Biomedical Imaging and Bioengineering, onderdeel van NIH, en hoofdauteur van het neuroimaging artikel. “Het is mogelijk dat mensen met een AHI de gevolgen ervaren van een gebeurtenis die tot hun symptomen leidde, maar dat het letsel niet de neuroimaging veranderingen op lange termijn veroorzaakte die doorgaans worden waargenomen na een ernstig trauma of beroerte. We hopen dat deze resultaten de bezorgdheid zullen wegnemen dat AHI geassocieerd wordt met ernstige neurodegeneratieve veranderingen in de hersenen.”
Ook waren er geen significante verschillen tussen personen met AHI’s en gematchte controles met betrekking tot de meeste klinische, onderzoeks- en biomarkermetingen, behalve voor bepaalde zelfgerapporteerde metingen. Vergeleken met de controles rapporteerden deelnemers met AHI’s zelf significant meer symptomen van vermoeidheid, posttraumatische stress en depressie. Eenenveertig procent van de deelnemers in de AHI-groep, uit bijna elk geografisch gebied, voldeed aan de criteria voor functionele neurologische aandoeningen (FND’s, een groep veelvoorkomende neurologische bewegingsstoornissen veroorzaakt door een afwijking in hoe de hersenen functioneren) of had significante somatische symptomen. FND’s kunnen geassocieerd worden met depressie en angst, en hoge stress. Het merendeel van de AHI-groep met FND voldeed aan specifieke criteria om de diagnose persisterende posturale-perceptuele duizeligheid, ook bekend als PPPD, te kunnen stellen. Symptomen van PPPD zijn duizeligheid, niet-spinnende duizeligheid en fluctuerende onvastheid uitgelokt door omgevings- of sociale stimuli die niet verklaard kunnen worden door een andere neurologische aandoening.
“De gerapporteerde posttraumatische stress en stemmingssymptomen zijn niet verrassend gezien de aanhoudende zorgen van veel van de deelnemers,” zegt Louis French, Psy.D., neuropsycholoog en adjunct-directeur van het National Intrepid Center of Excellence in het Walter Reed National Military Medical Center en een medeonderzoeker van het onderzoek. “Vaak hebben deze mensen een aanzienlijke verstoring van hun leven gehad en blijven ze zich zorgen maken over hun gezondheid en hun toekomst. Dit stressniveau kan aanzienlijke negatieve gevolgen hebben voor het herstelproces.”
De onderzoekers merken op dat als de symptomen werden veroorzaakt door een extern fenomeen, ze zonder blijvende of detecteerbare pathofysiologische veranderingen zijn. Bovendien is het mogelijk dat de fysiologische markers van een extern fenomeen niet langer detecteerbaar zijn of niet geïdentificeerd kunnen worden met de huidige methodologieën en steekproefgrootte.
Bron: NIH News Media Branch