Uit een nieuw onderzoek bij knaagdieren blijkt dat het horen van het gejammer van een pasgeboren baby de afgifte van oxytocine kan veroorzaken, een chemische stof in de hersenen die de afgifte van moedermelk regelt. Onderzoekers ontdekten dat deze vloed van hormonen, zodra ze daartoe wordt aangezet, ongeveer vijf minuten aanhoudt voordat ze afneemt, waardoor moeders hun jongen kunnen voeden totdat ze verzadigd zijn of weer beginnen te huilen.
Onderzoekers van de NYU Grossman School of Medicine bestudeerden eeuwenoude observatie bij mensen en andere zoogdieren dat wanneer een baby aan een voeding sessie begint, alleen al het gehuil de moeder ertoe kan aanzetten moedermelk af te geven. Studies die tientallen jaren teruggaan, hebben aangetoond dat een dergelijke roep om voedsel, en niet om zelf te zuigen, de grootste oxytocine piek veroorzaakt. De mechanismen van deze jammer-tot-melk-pijplijn waren tot nu toe echter onduidelijk gebleven.
Volgens de bevindingen, online gepubliceerd op 20 september in het tijdschrift Nature, reist wanneer een muizenpup begint te huilen, geluidsinformatie naar een gebied in de hersenen van zijn moeder dat de posterieure intralaminaire kern van de thalamus (PIL) wordt genoemd. Deze sensorische hub stuurt vervolgens signalen naar oxytocine-afgevende hersencellen (neuronen) in een ander gebied dat de hypothalamus wordt genoemd, een controlecentrum voor hormoonactiviteit.
Meestal worden deze hypothalamus neuronen ‘opgesloten’ door eiwitten die fungeren als poortwachters om vals alarm en verspilde melk te voorkomen. Na 30 seconden onafgebroken huilen bleken signalen van de PIL zich echter op te hopen en deze remmende eiwitten te overmeesteren, waardoor de afgifte van oxytocine in gang werd gezet.
“Onze bevindingen laten zien hoe een huilend kind de hersenen van zijn moeder voorbereidt om haar lichaam klaar te maken voor borstvoeding”, zegt co-hoofdauteur Habon Issa, afgestudeerd aan NYU Langone Health. “Zonder een dergelijke voorbereiding kan er een vertraging van enkele minuten ontstaan tussen het zuigen en de melkstroom, wat mogelijk kan leiden tot een gefrustreerde baby en gestresste ouder.”
Uit de resultaten bleek ook dat de oxytocine boost alleen voorkomt bij moedermuizen en niet bij vrouwtjes die nog nooit zijn bevallen. Bovendien reageerden de hersencircuits van de moeder alleen op het huilen van haar pups en niet op door de computer gegenereerde tonen die waren ontworpen om natuurlijk gejammer na te bootsen.
Volgens Issa biedt de studie de eerste beschrijving van hoe zintuiglijke ervaringen zoals horen, oxytocine-neuronen bij moeders direct activeren. Ze merkt op dat de wetenschappers een relatief nieuw soort moleculaire sensor, iTango genaamd, gebruikten om de daadwerkelijke afgifte van oxytocine uit hersencellen in realtime te meten. Voorheen, zegt ze, konden onderzoekers alleen indirecte metingen doen met behulp van proxy’s, omdat het hormoon snel afbreekt gezien zijn kleine omvang.
Voor de studie onderzocht het onderzoeksteam de hersencel activiteit bij tientallen vrouwelijke muizen. Vervolgens traceerden ze, in een vorm van ‘reverse engineering’, hoe geluidsinformatie door verschillende delen van de hersenen reist om de melkstroom op gang te brengen.
Vervolgens onderzocht het team hoe dit circuit het ouderschapsgedrag beïnvloedt. Normaal gesproken zullen moeders verdwaalde of uit hun nest gehaalde pups snel terug halen, hoe vaak dit ook gebeurt, zegt Issa. Toen de onderzoekers echter de PIL chemisch blokkeerden voor de communicatie met oxytocine-neuronen, werden de muizen uiteindelijk moe en stopten met het ophalen van hun jongen. Toen het systeem eenmaal weer was ingeschakeld, doorstonden de moeders hun vermoeidheid en bleven ze voor de baby’s zorgen.
“Deze resultaten suggereren dat het door huilen veroorzaakte hersencircuit niet alleen belangrijk is voor het verpleeggedrag, maar ook voor het vasthouden van de aandacht van een moeder in de loop van de tijd en het aanmoedigen van effectieve zorg voor haar jongen, zelfs als ze uitgeput is”, zegt senior auteur van het onderzoek Robert C. Froemke. , PhD. Dr. Froemke is Skirball-hoogleraar genetica bij de afdeling neurowetenschappen en fysiologie van NYU Langone.
Dr. Froemke, tevens hoogleraar bij de afdeling Otolaryngologie – Hoofd- en Halschirurgie, voegt eraan toe dat het leren hoe het oxytocinesysteem werkt (en misgaat) bij de mens nieuwe manieren kan bieden om moeders te helpen die borstvoeding willen geven, maar daar moeite mee hebben.
Dr. Froemke, ook lid van het Neuroscience Institute van NYU Langone, waarschuwt dat de onderzoekers de lactatie zelf niet hebben gemeten, maar alleen de hormoonafgifte die daartoe aanleiding geeft.