Het huilen van een baby is een vorm van communicatie die wordt gebruikt om de aandacht van volwassen verzorgers te trekken, en elke baby huilt op een vergelijkbare maar duidelijke manier. Een internationaal onderzoeksteam heeft het vocale gedrag van babymuizen, pups genaamd, bestudeerd om te bepalen hoe de leeftijd van de vader de vocale communicatie en de ontwikkeling van het lichaamsgewicht van de pups beïnvloedt. Hun studie zal hen helpen de vocale ontwikkeling bij menselijke baby’s beter te begrijpen.
Het team publiceerde hun bevindingen in het tijdschrift iScience op 10 augustus 2022.
Onderzoek suggereert dat huilende baby’s kunnen dienen als een marker voor de ontwikkeling van een baby. Veranderd huilen bij een baby kan wijzen op een risico op een autismespectrumstoornis of andere neurologische ontwikkelingsstoornissen. Onderzoekers weten dat kinderen met deze aandoeningen bepaalde huilpatronen vertonen.
Wetenschappers begrijpen echter niet helemaal wat de huilpatronen van deze kinderen anders maakt. Recente studies hebben aangetoond dat gevorderde leeftijd van de vader een risicofactor is voor neurologische ontwikkelingsstoornissen en een lager lichaamsgewicht bij het nageslacht.
Om het verband tussen de leeftijd van een vader en het stemgedrag van hun nakomelingen beter te begrijpen, heeft een onderzoeksteam onder leiding van professor Noriko Osumi van de Tohoku University Graduate School of Medicine een onderzoek uitgevoerd met muizen om te bepalen hoe ouder worden het stemgedrag van kinderen beïnvloedt. nakomelingen.
Een van de belangrijkste bevindingen van het team was dat de gevorderde leeftijd van de vader veranderingen in vroeg vocaal gedrag veroorzaakt en het aantal nakomelingen met atypische ontwikkelingspatronen verhoogt. “Dit vocale kenmerk van pups van oudere vaders is vergelijkbaar met die van pups van modelmuizen met autismespectrumstoornis. Bovendien vertoonden pups van jonge vaders een rijk repertoire, terwijl die van oudere vaders een beperkt repertoire vertoonden”, zei professor Osumi. .
In de afgelopen jaren hebben wetenschappers ultrasone vocalisaties bij muizen bestudeerd om meer te weten te komen over de neurobiologie van vocale communicatie. Ze weten dat wanneer een pup wordt gescheiden van zijn moeder en nestgenoten, hij ultrasone geluiden uitzendt die uit verschillende geluidselementen bestaan. Als de moeder deze geluiden hoort, reageert ze door de pup te komen halen. Dit soort gedrag bij muizen is vergelijkbaar met dat van een menselijke baby en moeder.
Het onderzoeksteam van Tohoku University voerde een reeks computationele analyses uit van ultrasone vocalisaties, waarbij de pups van vrouwtjes die met jonge mannetjes paren werden vergeleken en vrouwtjes die met oudere mannetjes paren. Ze scheidden de jonge pups één voor één van hun moeder en nestgenoten en registreerden de ultrasone geluiden die optraden. Vervolgens analyseerden de onderzoekers de ultrasone vocalisatie-sonogrammen met behulp van machine learning-tools.
De onderzoekers onderzochten de ultrasone vocalisatie bestaande uit lettergrepen. Uit hun analyses bleek dat bij pups met vaders op hoge leeftijd de lettergrepen in aantal en duur waren verminderd. De lettergreepsamenstelling werd ook gewijzigd, met een beperkter lettergreeprepertoire bij de pups met vaders op hoge leeftijd. Bovendien maten ze het lichaamsgewicht van de pups nadat ze elke echografie-opname hadden voltooid. Door de gewichten te vergelijken, ontdekte het team dat de pups met de oudere vaders consequent een lagere lichaamsgewichtstoename hadden dan pups met jonge vaders.
In moderne samenlevingen waar mensen op oudere leeftijd trouwen en bevallen, kan een hoge leeftijd van de vader een risicofactor vormen voor neurologische ontwikkelingsstoornissen. Deze bevinding bevestigt het klinische bewijs dat een hoge leeftijd van de vader een risicofactor is voor de atypische ontwikkeling die wordt waargenomen bij kinderen met neurologische ontwikkelingsstoornissen en suggereert dat het effect van een hoge leeftijd van de vader al in de vroege kinderjaren kan worden gedetecteerd. Als volgende stap zal het team werken aan het identificeren van de neurale basis die het genereren van ultrageluid bepaalt en de mechanismen waardoor de hoge leeftijd van de vader het nageslacht beïnvloedt.