Een oefenprogramma van zes maanden helpt bij het handhaven van een normaal hartritme en vermindert de ernst van de symptomen bij patiënten met atriale fibrillatie, volgens recent baanbrekend onderzoek gepresenteerd op ESC Congress 2021.(1)
“De ACTIVE-AF-studie toont aan dat sommige patiënten hun aritmie kunnen beheersen door middel van fysieke activiteit, zonder de noodzaak van complexe interventies zoals ablatie of medicijnen om hun hart in een normaal ritme te houden”, zei studieauteur Dr. Adrian Elliott van de Universiteit van Adelaide , Australië.
Boezemfibrilleren (AF) is een hartritmestoornis waarbij het hart snel en onregelmatig klopt. De meest voorkomende symptomen zijn hartkloppingen, kortademigheid, een licht gevoel in het hoofd en vermoeidheid, die een dramatische invloed kunnen hebben op de kwaliteit van leven. Patiënten lopen een aanzienlijk risico op een beroerte en hartfalen. De wereldwijde prevalentie van AF neemt snel toe en wordt geschat op meer dan 30 miljoen mensen (2) terwijl het levenslange risico op de aandoening voor personen ouder dan 55 jaar kan oplopen tot één op de drie.(3)
Op inspanning gebaseerde revalidatie wordt aanbevolen voor patiënten met coronaire hartziekte en hartfalen, maar weinig studies hebben de voordelen van AF onderzocht. Een observationele studie wees uit dat patiënten die cardiorespiratoire fitheid bereikten gedurende een follow-up van vijf jaar significant minder kans hadden op herhaling van AF.(4) Een gerandomiseerde gecontroleerde studie toonde aan dat 12 weken aerobe intervaltraining de tijd doorgebracht in AF verminderde in vergelijking met normaal zorg, maar de studie nam slechts 51 patiënten op en de follow-up was slechts vier weken (5).
De ACTIVE-AF-studie beoordeelde de impact van een zes maanden durend oefenprogramma dat begeleide en thuisgebaseerde aerobe oefeningen combineert op het terugkeren van AF en de ernst van de symptomen – tijdens de interventie en na nog eens zes maanden follow-up. De studie omvatte patiënten met korte AF-episodes (paroxysmale AF) of langere episodes die interventie nodig hadden om het normale ritme te herstellen (persistent AF). Patiënten bij wie het normale hartritme niet kan worden hersteld (permanente AF) werden uitgesloten.
De studie wees willekeurig 120 patiënten met symptomatisch AF toe aan een inspanningsinterventie of gebruikelijke zorg gedurende zes maanden. De interventie omvatte begeleide lichaamsbeweging (wekelijks gedurende drie maanden en vervolgens tweewekelijks gedurende drie maanden) en een geïndividualiseerd weekplan om thuis te volgen. Gedurende de zes maanden was het doel om de aerobe training te verhogen tot 3,5 uur per week. Gesuperviseerde sessies waren doorgaans van een hogere intensiteit om de cardiorespiratoire fitheid te verhogen, terwijl thuisoefening doorgaans een aërobe activiteit van matige intensiteit was naar keuze van de patiënt (bijv. wandelen, indoor cycling, zwemmen). De gebruikelijke zorggroep kreeg bewegingsadviezen maar geen actieve interventie. Alle patiënten kregen de gebruikelijke medische zorg van hun cardioloog die blind was voor de toewijzing van onderzoeksgroepen.
De co-primaire uitkomsten waren de ernstscore van de AF-symptomen en het aantal patiënten met recidiverend AF na 12 maanden. Recidiverend AF werd gedefinieerd als episodes die langer dan 30 seconden duurden, een ablatie-interventie ondergingen, of voortdurende anti-aritmische medicamenteuze behandeling nodig hadden.
De gemiddelde leeftijd van de patiënten in het onderzoek was 65 jaar en 43% was vrouw. Na 12 maanden was het AF-recidiefpercentage significant lager in de oefengroep (60%) vergeleken met de controlegroep (80%), met een hazard ratio van 0,50 (95% betrouwbaarheidsinterval 0,33-0,78; p=0,002). Dr. Elliott zei: “Simpel gezegd betekent dit dat een groter aantal patiënten in de oefengroep een normaal hartritme zou kunnen behouden zonder invasieve interventies of voortgezet gebruik van medicijnen.”
Patiënten in de oefengroep hadden ook een significante vermindering van de ernst van hun symptomen na 12 maanden in vergelijking met de controlegroep. “Dit betekent dat patiënten minder ernstige hartkloppingen, kortademigheid en vermoeidheid rapporteerden”, zei Dr. Elliott.
Hij concludeerde: “Onze studie levert bewijs dat aërobe oefening moet worden opgenomen in de behandeling van patiënten met symptomatische AF. Dit moet samengaan met het gebruik van medicijnen, zoals begeleid door een cardioloog, en de behandeling van obesitas, hypertensie en slaapapneu. Als algemene richtlijn moeten patiënten ernaar streven om tot 3,5 uur per week aerobe oefeningen op te bouwen en enkele activiteiten met een hogere intensiteit op te nemen om de cardiorespiratoire fitheid te verbeteren.”
1Abstract title: An exercise and physical activity program in patients with atrial fibrillation: the ACTIVE-AF randomised controlled trial.
2Chugh SS, Havmoeller R, Narayanan K, et al. Worldwide epidemiology of atrial fibrillation: A Global Burden of Disease 2010 study. Circulation. 2014;129:837–847.
3Staerk L, Wang B, Preis SR, et al. Lifetime risk of atrial fibrillation according to optimal, borderline, or elevated levels of risk factors: cohort study based on longitudinal data from the Framingham Heart Study. BMJ. 2018;360:k1453.
4Pathak RK, Elliott A, Middeldorp ME, et al. Impact of CARDIOrespiratory FITness on arrhythmia recurrence in obese individuals with atrial fibrillation. J Am Coll Cardiol. 2015;66:985–996.
5Malmo V, Nes BM, Amundsen BH, et al. Aerobic interval training reduces the burden of atrial fibrillation in the short term. Circulation. 2016;133:466–473.