In een artikel dat vandaag in Nature Communications is gepubliceerd, hebben academici van King’s College London de eerste stap gezet om het antimicrobiële resistentiepotentieel van de mond te onderzoeken
De dreiging van antimicrobiële resistentie tegen medicatie is een wereldwijd gezondheidsprobleem. De laatste jaren is ons bewustzijn van resistentiegenen toegenomen; en als gevolg van de prevalentie van deze genen, worden antibiotica minder effectief in het behandelen van microbiële infecties, zoals tuberculose en gonorroe.
Hoewel er veel werk is verricht om het menselijke darmmicrobioom en de bijbehorende genen te analyseren, is er momenteel weinig bekend over deze genen in de mond.
In een artikel dat vandaag in Nature Communications is gepubliceerd, hebben academici van King’s College London de eerste stap gezet om het antimicrobiële resistentiepotentieel van de mond te onderzoeken – het orale resistoom. Omdat de mond het eerste toegangspunt is voor voedsel en veel medicijnen, kan het de verspreiding van antimicrobiële resistentie in het menselijke microbioom beïnvloeden. Antimicrobiële resistentie ontstaat wanneer de microbe genen verwerft die proberen de medicijnen te vermijden of te vernietigen.
Gegeven wat we beginnen te ontdekken over de enorme verscheidenheid aan microbiële soorten in het menselijke microbioom, moeten we, om enige hoop te krijgen om de verspreiding en persistentie van antimicrobiële resistentie aan te pakken, menselijk resistoomonderzoek uitbreiden om ander lichaam te bemonsteren gebieden.
De onderzoeksgroep heeft speeksel, tandplak en andere orale gegevens bekeken en geanalyseerd met behulp van de Comprehensive Antibiotic Resistance Database (CARD). Ze bevatten gegevens uit verschillende regio’s binnen het onderzoek, waaronder Azië, de Stille Oceaan, Europese en Amerikaanse locaties.
Ze ontdekten dat er unieke resistome-profielen in de mond waren in vergelijking met de darm. Verder, hoewel er minder diversiteit van antimicrobiële resistentiegenen in de mond was, waren die aanwezige genen meer doordringend in de bestudeerde populaties.
Dr. Moyes vraagt: “Als lichaamslocaties verschillende weerstanden hebben, kan een darmweerstand dan het geheel van de menselijke weerstand vertegenwoordigen? We moeten doorgaan met de analyse van de microbiomen op andere locaties om het enorme potentieel te realiseren voor het ontsluiten van inzichten uit open-source datasets van eerder bemonsterde cohorten. Als we goed genoeg kijken, kunnen de antwoorden recht onder onze neus liggen. ‘