Voor mensen met psychiatrische aandoeningen, comorbiditeit – of de aanwezigheid van twee of meer aandoeningen bij een enkele patiënt – komt vrij vaak voor. Een van de meest voorkomende comorbiditeiten is alcoholgebruik en depressieve stoornis. Mensen met alcohol gebruiken zelfs bijna vier keer meer kans op een depressieve stoornis.
Studies hebben al aangetoond dat patiënten de neiging hebben om slechtere resultaten en hogere percentages van terugval na behandeling te ervaren, maar een nieuwe studie onder leiding van onderzoekers van de Michigan State University heeft mogelijk belangrijke voorspellers voor de combinatie van deze aandoeningen ontdekt, informatie die kan helpen bij zowel preventie als behandeling .
“Dit was onderdeel van een groter onderzoek waarin werd gekeken naar hoe mensen functioneren in faciliteiten voor volwassen intramurale middelengebruik”, zei Julia Felton, universitair docent aan het College of Human Medicine, Afdeling Volksgezondheid en co-auteur van het onderzoek. “We waren geïnteresseerd als we mogelijke voorspellers van comorbiditeit konden vinden. We wilden weten of er kenmerken waren die we bij de inname konden identificeren en die ons zouden kunnen vertellen wie risico loopt op comorbiditeit. ”
De studie, gepubliceerd in het International Journal of Mental Health and Addiction, onderzocht specifiek de noodtolerantie, of hoe goed mensen stressvolle situaties tolereren en het disconteren uitstellen, een soort impulsiviteit die ervoor zorgt dat mensen directe beloningen kiezen boven uitgestelde, maar waardevollere beloningen. . De studie onderzocht de rollen distress tolerance en het vertragen van discontering in de comorbiditeit van alcoholgebruikstoornissen en depressieve stoornissen.
“Discontering is in verband gebracht met veel slechte gezondheidsresultaten, maar er is nooit naar gekeken in de context van noodtolerantie,” zei Felton. “Dat is wat we in deze studie wilden doen.”
Voor de studie rekruteerden de wetenschappers 79 mensen (die ook deel uitmaakten van een grotere studie over het nemen van risico’s en het gebruik van middelen) in een faciliteit voor volwassen intramurale middelengebruik met lage inkomens binnen een week na het ingaan van de behandeling.
De meerderheid van de deelnemers was man, met een laag inkomen en geïdentificeerd als zwart / Afro-Amerikaans; 77% meldde gediagnosticeerd te zijn met ten minste één stoornis in middelengebruik; en 64% voldeed aan de criteria voor ten minste één psychiatrische stoornis. De onderzoekers voerden een reeks tests en interviews uit om disconteringskorting, distress tolerance en alcoholgebruik en depressieve stoornissen te meten.
Aan het einde van het onderzoek ontdekten ze dat hoge vertragingskortingen en een laag vermogen om stress te verdragen niet alleen de kans vergroten dat een persoon een van de ziekten zou hebben, maar ook de kans dat een persoon beide ziekten zou hebben. In het bijzonder meldde het grootste aantal deelnemers, 23%, dat ze zowel een alcoholgebruiksstoornis als een depressieve stoornis hadden. Slechts 22% gaf aan alleen alcoholgebruik te hebben en 15% meldde alleen een depressieve stoornis te hebben.
“Het komt erop neer dat mensen die impulsiever waren – dus hogere discontovoeten hebben – maar ook die minder tolerant waren voor de stress, meer kans hadden om zowel alcoholgebruiksstoornis als ernstige depressie afzonderlijk te hebben. Maar ook hebben ze meer kans op comorbide stoornissen, “zei Felton.
Felton zei dat de bevindingen belangrijk zijn en nuttig kunnen zijn bij het identificeren van patiënten die risico lopen op die comorbide aandoeningen, en bij het succesvol behandelen van die patiënten, met name in behandelingsfaciliteiten voor middelengebruik.
“Het is heel gebruikelijk in intramurale en poliklinische steekproeven, dat als je een drugsgebruikstoornis hebt, je vaak ook een psychische stoornis – met name een stemmingsstoornis – hebt,” zei Felton. “We hopen ons op deze persoonlijkheidskenmerken te richten om te zien of we het begin van alcoholgebruikstoornissen en ernstige depressie kunnen voorkomen of behandelen nadat het al is begonnen.”
Wat de volgende stappen betreft, hoopt Felton de interventie-opties die gericht zijn op het uitstellen van discontering en distress tolerance verder te onderzoeken, en te onderzoeken hoe die interventies kunnen worden aangepast aan de instellingen voor intramuraal gebruik van middelen.
Originele studie: https://link.springer.com/article/10.1007/s11469-019-00163-5