Ondanks dat hij leed aan zwaarlijvigheid, vermoeidheid, gewrichtspijn, slapeloosheid en angst, werd bij Andrew Weisheit nooit de diagnose gesteld dat hij ziek was. In feite kwamen zijn bloedonderzoeken zelfs terug als ‘normaal’ of ‘binnen bereik’. Daarom besloot hij het heft in eigen handen te nemen. Hij was het zat om zich vreselijk te voelen en als zijn artsen hem niet zouden helpen, zou hij zichzelf helpen.
