Bijna één op de drie artsen in het Verenigd Koninkrijk kan ‘opgebrand’ en gestrest zijn blijkt uit de resultaten van een diepgaande enquête, gepubliceerd in het online tijdschrift BMJ Open. De bevindingen geven aan dat artsen die werkzaam zijn in de spoedeisende geneeskunde en de huisartspraktijk het grootste risico lopen op uitputting, stress en compassie vermoeidheid.
Het is bekend dat artsen een hoger risico lopen op angst, depressie, middelenmisbruik en zelfmoord dan het grote publiek. Ze werken lange uren en staan sterk onder druk, vaak met onvoldoende middelen, die allemaal hun tol kunnen eisen op de geestelijke gezondheid.
De onderzoekers wilden weten hoe veerkrachtig artsen in het Verenigd Koninkrijk zijn en hoe goed ze omgaan met de druk waarmee ze worden geconfronteerd, evenals de heersende niveaus van stress en burn-out in het beroep.
In het onderzoek werd specifiek de veerkracht gemeten; professionele kwaliteit van leven (burn-out, werkgerelateerd trauma (stress) en compassie vermoeidheid); en coping-mechanismen, met behulp van gevalideerde schalen. In totaal hebben 1651 artsen uit een breed scala van kwaliteiten en specialiteiten de enquête ingevuld. Zo’n 1518 beantwoordden vragen over veerkracht, 1423 reageerden op vragen over professionele kwaliteit van leven; en 1382 beantwoordden vragen over coping-mechanismen.
Uit analyse van de antwoorden bleek dat de gemiddelde veerkrachtscore onder de respondenten 65 was, wat lager is dan uit andere gepubliceerde onderzoeken is gebleken. Enkele verschillen in scores kwamen naar voren tussen cijfers, specialiteiten en geografie. Ziekenhuisartsen scoorden hoger op veerkracht dan huisartsen, terwijl artsen in chirurgische specialiteiten hoger scoorden dan hun niet-chirurgische collega’s.
En recent gekwalificeerde artsen (basisjaren) en specialistische en associate specialist (SAS) artsen scoorden lager dan gespecialiseerde artsen en consultants in opleiding. Artsen die in Noord-Ierland werken, scoorden hoger op veerkracht dan hun collega’s elders in het VK.
De scores voor burn-out en stress waren aanzienlijk hoger dan de gemiddelde scores: bijna een op de drie (31,5%) respondenten had een hoge burn-out, terwijl een op de vier (26%) veel stress had.
Iets minder dan een derde (31%) scoorde laag voor compassietevredenheid – het plezier dat voortvloeide uit het kunnen helpen van anderen en goed werk – wat betekent dat ze compassievermoeidheid hadden.
Artsen uit de spoedeisende geneeskunde waren aanzienlijk meer opgebrand dan die uit andere specialiteiten en ze registreerden ook de hoogste scores voor stress. Huisartsen hadden de laagste scores voor compassietevredenheid, terwijl artsen van niet-chirurgische specialiteiten meer compassievermoeidheid hadden dan die van chirurgische specialiteiten.
Idealiter zouden artsen laag moeten scoren voor burn-out en stress en hoog voor compassietevredenheid, zeggen de onderzoekers. Maar dit gold voor slechts 87 (6%) respondenten. En bijna één op de 10 (120; 8%) scoorde hoog voor burn-out en stress, en laag voor medeleven.
De meest aangehaalde coping-mechanismen waren afleiding van een probleem of stressor, of zelfbeschuldiging, in plaats van na te denken / te plannen hoe om te gaan met een situatie, wat aangeeft dat artsen zich niet goed aanpassen aan de druk (onaangepast gedrag).
Artsen in Noord-Ierland maakten aanzienlijk meer gebruik van religieus geloof om hen te helpen het hoofd te bieden dan hun collega’s elders in het VK.
Dit is een observationele studie en kan als zodanig geen oorzaak vaststellen. Degenen die al onder stress stonden, hadden waarschijnlijk meer kans om deel te nemen, en veel meer vrouwen dan mannen reageerden, dus de bevindingen zijn mogelijk niet representatief voor het beroep als geheel, waarschuw de onderzoekers.
Desalniettemin is het de grootste gepubliceerde studie in zijn soort, en de eerste keer dat veerkracht en andere psychologische factoren zijn gemeten bij NHS-artsen die in het Verenigd Koninkrijk werken, wijzen ze erop.
Hoewel training in emotionele veerkracht een veelgevraagde tactiek is om burn-out af te weren, betwijfelen de onderzoekers de effectiviteit ervan, met het argument dat artsen alleen verantwoordelijk zijn voor hun eigen welzijn.
“Van artsen kan niet worden verwacht dat ze herstellen van de emotionele stress en tegenspoed die ze tegenkomen in hun rol als clinici, terwijl ze een zware werklast beheren in een ondergefinancierd, overwerkt systeem,” schrijven ze.
“Het is onwaarschijnlijk dat emotionele veerkracht het enige is dat nodig is om het hoofd te bieden aan toenemende regelgeving, rechtszaken en administratie.”