Opkomend bewijs suggereert dat langdurige blootstelling aan stress de tikkende snelheid van een interne cellulaire klok kan versnellen. Door dit te doen, kan stress bijdragen aan snellere veroudering en verslechtering van het lichaam. Op moleculair niveau kunnen stress en spanningen ervoor zorgen dat je lichaamsklok in een sprint breekt.
Veroudering is een onvermijdelijkheid voor alle levende organismen, en hoewel we nog steeds niet precies weten waarom ons lichaam steeds meer vervallen wordt, beginnen we te begrijpen hoe het gebeurt. Ons nieuwe onderzoek, gepubliceerd in Ecology Letters, identificeert factoren die een van de belangrijkste aspecten van het verouderingsproces beïnvloeden, op het fundamentele niveau van ons DNA. Het suggereert hoe stress ervoor kan zorgen dat de in onze chromosomen ingebouwde biochemische lichaamsklok sneller tikt.
DNA – het genetische materiaal in onze cellen – zweeft niet vrij in de kernen van cellen, maar is georganiseerd in groepen die chromosomen worden genoemd. Wanneer een cel zich deelt en een replica van zichzelf produceert, moet hij een kopie van zijn DNA maken en vanwege de manier waarop dit proces werkt, gaat altijd een klein deel verloren aan het ene uiteinde van elk DNA-molecuul.
Om vitale delen van DNA te beschermen tegen verlies tijdens het proces, worden de uiteinden van chromosomen afgedekt met speciale sequenties die telomeren worden genoemd. Deze worden geleidelijk weggenomen tijdens opeenvolgende celdelingen.
Telomeren (wit gemarkeerd) zijn net moleculaire buffers voor uw chromosomen. US Dept of Energy Human Genome Program
Dit geleidelijke verlies van telomeren werkt als een cellulaire klok: bij elke replicatie worden ze korter en op een bepaald punt worden ze te kort, waardoor de cel in een geprogrammeerd doodsproces wordt gedwongen. De hamvraag is wat dit proces, dat zich op cellulair niveau afspeelt, eigenlijk betekent voor onze sterfelijkheid. Is het lot van individuele cellen echt zo belangrijk? Telt de tikkende telomeerklok echt de resterende tijd dat ons lichaam moet leven?
Cellulaire veroudering is slechts een van de vele componenten van veroudering – maar het is een van de belangrijkste. Geleidelijke verslechtering van de weefsels van ons lichaam en de onomkeerbare dood van onze cellen, zijn verantwoordelijk voor de meest opvallende effecten van veroudering, zoals verlies van lichamelijke fitheid, verslechtering van bindweefsel leidend tot huidrimpels, of neurodegeneratieve ziekten zoals de ziekte van Parkinson.
Research done by SZYMEK DROBNIAK