De radium ramp

Horloges met lichtgevende wijzerplaten en wijzers door verf op basis van zinksulfide en radium. Zelfs indertijd was het geen goed idee. Achteraf kijken we terug op een regelrechte ramp. Een ramp die vooral de `radiummeisjes` [4] trof die de horloges beschilderde met de lichtgevende verf en anderen die betrokken waren bij de productie van lichtgevende klokken.

HET RADIUM WONDER
Voordat radium werd gebruikt om klokken, horloges en andere instrumenten te kunnen aflezen in het donker was de lichtgevende eigenschap van het element radium bekend. Radium werd in 1898 ontdekt door Pierre en Marie Curie. In 1910 werd Radium als zelfstandig element opgenomen in het periodiek stelsel van elementen [2, 3]. Madam Curie ontdekte ook dat radioactieve straling andere materialen kon doen opgloeien. Later werd dit lichtgevende effect gebruikt om de sterkte vast te stellen van α-straling, een vorm van radioactieve straling [4].

UNDARK
William J. Hammer combineerde als eerste radium, zinksulfide en lijm tot een lichtgevende verf [6]. Dr Sabin Arnold Von Sochocky ontwikkelde de eerste commerciële lichtgevende verf en gaf het de naam `Undark`. De verf was een mix van zinksulfide en verschillende vormen van radioactief radium en werd vanaf 1917 op de markt gebracht door de Radium Luminous Material Corporation waarvan Von Sochocky tot 1921 directeur was. In augustus van dat jaar moest hij aftreden als `president` en het bedrijf kreeg de naam United States Radium Corporation.

Von Sochocky was een geestdriftig voorstander van radium-verlichting en voorzag een verlichte toekomst voor Undark. Hij voorspelde verlichte pianotoetsen en dirigeerstokken, het gebruik op toneel voor levensechte maanverlichte scenes en zag zelfs een rol voor de nieuwe technologie in woon- en werkvertrekken.

VERLICHTE PRODUCTEN
Defensie was de eerste grote klant van radiumverlichte producten. Tegen het einde van de eerste wereldoorlog produceerde de Verenigde Staten meer dan vier miljoen horloges met verlichte wijzerplaten voor militair gebruik. De niet militaire markt volgde snel. Talloze nieuwigheden overspoelden in de jaren na de wereldoorlog de markt. Niet alleen horloges en andere instrumenten maar ook vis-aas, kruisbeelden, lichtschakelaars en talloze andere toepassingen. Er kwam zelfs een DIY-kit op de markt waarmee je zelf voor drie dollar alles lichtgevend kon maken. Tegen 1970 waren er naar schatting meer dan tien miljoen klokken en horloges in omloop met door radium verlichte wijzerplaten.

RADIUM CITY
De documentaire `Radium City` [7,1] van Carole Langer werd vertoond op het New York filmfestival van 1987. Radium city vertelt het lot van de radium girls: `Toen ze dodelijke botkanker kregen, noemden de kranten in Chicago de meiden `het verdoemde legioen`. De meeste gingen spoedig dood. Andere hebben jarenlang geleden. Als je op de dag van vandaag met een geigerteller over de katholieke begraafplaats loopt, begint die nog steeds onheilspellende te tikken vanwege de dode meiden onder de grond.’

DE RADIUM MEIDEN
Radio City gaat over de radium girls, de radium meiden. Wie waren dat? Al die lichtgevende wijzerplaatjes moesten natuurlijk ook gemaakt worden. En wie deden dat? Juist, de radiummeiden. In de fabriek verdienden ze bijna twee keer zo veel als op kantoor. Wel 25 dollar per week. Het was nauwkeurig werk. Wijzerplaat voor wijzerplaat. Alle streepjes, de cijfers, stuk voor stuk verfden de radiummeiden die plaatjes. Voor elke streek maak je het penseel puntig. Door te draaien tussen je lippen krijg je een dunne kwast en een strakke klok. Haarfijn schilderwerk, puntig mooi. Dag in dag uit, jaar in jaar uit, keer op keer radioactief radium op je lippen en in je mond. Om het penseel puntig te maken en perfecte wijzerplaten te schilderen.

Voor elke wijzerplaat werd het kwastje 14 keer gepunt. Een radiummeisje maakte gemiddeld 250 wijzerplaatjes per dag. Daardoor kregen de meiden elke dag tussen de 0.125 en 1.75 gram verf binnen en werden ze zonder het te beseffen voortdurend radioactief besmet. Onbewust van het gevaar gebruikten ze restjes verf om hun nagels, haar of gezicht te verven. Er is zelfs een melding van een meisje dat zich afvroeg waardoor haar zakdoek begon te gloeien als ze haar neus snoot.

Na verloop van tijd begonnen vrouwen te lijden aan bloedarmoede, botbreuken en necrose. Uiteindelijk spanden de vrouwen een rechtszaak aan tegen het bedrijf. In het najaar van 1928 werd de zaak geschikt voor 10.000 dollar.

Het bedrijf, de Radium Dial Company, ging dicht maar zes weken later begon Joseph Kelly een paar blokken verderop een nieuw bedrijf met de cynische naam: Luminous Processes. Joseph beweerde stellig dat er geen enkel risico was voor radioactieve vergiftiging in zijn nieuwe onderneming. Tot na de tweede wereldoorlog leverde de fabriek producten aan het Amerikaanse leger.

RADIUM STAD
De fabrieken van Kelly stonden in het stadje Ottawa in Illinois. Meer dan zeventig jaar probeert de stad de gevolgen van de radiumramp te boven te komen maar tot op de dag van vandaag zijn delen van Ottawa nog steeds radioactief vervuild [8].

In 1948 werd een onderzoeksproject gestart door Argonne National Labatories, een federaal nucleair onderzoeksinstituut [9]. In een periode van twintig jaar werden 205 wijzerplaatwerkers onderzocht op de ernst van de radioactieve besmetting. Het werd de duurste studie ooit naar de gezondheidseffecten van werk op werknemers hoewel de deelnemers geen enkele vergoeding ontvingen. Tachtig procent van de onderzoeksgroep leed aan kanker veroorzaakt door radiumvergiftiging. De helft was overleden voor het einde van de studie. De studie stond aan de basis van regelgeving over de blootstelling aan radioactieve straling.

Niet alleen de werknemers maar ook de gebouwen waren radioactief besmet. Het Radium Dial gebouw werd in 1968 gesloopt zonder rekening te houden met het potentiële radioactieve gevaar. Daardoor kwam radioactief puin op talloze plekken in de stad terecht.

In 1984 stelde de staat Illinois 2,5 miljoen dollar beschikbaar om het gebouw van `Luminous Processes` te saneren. Ondertussen waren meer dan veertig vrouwen die in deze fabriek hadden gewerkt overleden door radium vergiftiging. Twee jaar later waren de saneringskosten opgelopen tot 6,5 miljoen dollar en nog steeds is het terrein niet volledig ontsmet wat blijkt uit de `hot spots` waar in de winter de sneeuw smelt.

LINKS

[1] http://large.stanford.edu/courses/2014/ph241/estrada2/
[2] http://www.periodieksysteem.com/element/radium
[3] https://nl.wikipedia.org/wiki/Marie_Curie
[4] https://en.wikipedia.org/wiki/Radium_Girls
[5] https://nl.wikipedia.org/wiki/Alfastraling
[6] https://www.damninteresting.com/undark-and-the-radium-girls/
[7] https://www.nytimes.com/1987/09/26/movies/film-festival-a-view-of-the-radium-dial-horror.html
[8] https://www.atsdr.cdc.gov/HAC/pha/OttawaRadiationAreas/OttawaRadiationAreasPHA072506.pdf
[9] http://www.anl.gov/

Vertaling: Dick Schrauwen



 


 

Steun ook ons kenniswerk, bezoek ook eens in de Leefbewust winkel


Naar het overige nieuws van vandaag