Hoge concentraties microplastics in vis uit de Noordwest-Atlantische Oceaan

Nieuwe studie vindt microplastics in de magen van 73 procent van de mesopelagische vis gevangen in de Noordwest-Atlantische Oceaan - één van de hoogste niveaus wereldwijd

Een nieuw onderzoek werpt licht op de omvang van de vervuiling door microplastics in onze oceanen. De studie, gepubliceerd in’ Frontiers in Marine Science’, vond microplastics in de magen van bijna drie van de vier mesopelagische vissen gevangen in de Noordwest-Atlantische Oceaan - één van de hoogste niveaus ter wereld. Deze bevindingen zijn verontrustend omdat vissen aangetast door microplastics, zich door de oceaan kunnen verspreiden. Deze vissen worden door mensen gegeten, wat betekent dat microplastics onze voedselvoorziening indirect kunnen besmetten door de overdracht van bijbehorende microplastic toxines.

"Microplastische vervuiling is recentelijk in het nieuws geweest, met verschillende regeringen die een verbod opleggen op microplastics in cosmetica en detergenten", zegt Alina Wieczorek van de National University of Ireland, Galway en hoofdauteur van het onderzoek. "De hoge inname van microplastics door mesopelagische vissen die we waarnamen heeft belangrijke gevolgen voor de gezondheid van maritieme ecosystemen en biogeochemische systemen in het algemeen."

Microplastics zijn kleine plastic fragmenten die zich na tientallen jaren van vervuiling in het maritime milieu hebben opgehoopt. Deze fragmenten kunnen belangrijke problemen veroorzaken voor zeeorganismen die ze opnemen, waaronder ontsteking, verminderde voeding en gewichtsverlies. Microplastische besmetting kan zich ook tussen organismen verspreiden wanneer de prooi wordt gegeten door roofdieren. Aangezien fragmenten zich kunnen binden aan chemische verontreinigende stoffen, kunnen deze geassocieerde toxinen zich ophopen in roofdiersoorten.

Mesopelagische vis dient als voedselbron voor een grote verscheidenheid aan zeedieren, waaronder tonijn, zwaardvis, dolfijnen, zeehonden en zeevogels. Meestal leeft die vis op een diepte van 200-1.000 meter, deze vissen zwemmen 's nachts naar de oppervlakte om zich te voeden en keren vervolgens overdag terug naar dieper gelegen wateren. Door deze verticale bewegingen spelen mesopelagische vissen een sleutelrol bij het verplaatsen van koolstof en voedingsstoffen van het oppervlak naar de diepe zee - een proces dat bekend staat als biogeochemisch transport. Dit betekent dat ze microplastische vervuiling door het mariene ecosysteem kunnen verspreiden, door microplastics van het oppervlak naar diepere wateren te brengen, waardoor diepzee organismen worden aangetast.

Ondanks hun belangrijke rol in maritieme ecosystemen, zijn mesopelagische vissen relatief onderbelicht in de context van microplastics. Om dit verder te onderzoeken, begonnen Wieczorek en zijn collega's vis te vangen in een afgelegen gebied van de Noordwest-Atlantische Oceaan: een draaikolk voor de kust van Newfoundland.

"Deze vissen bevolken een afgelegen gebied, dus in theorie zouden ze behoorlijk geïsoleerd moeten zijn van menselijke invloeden, zoals microplastics, maar omdat ze regelmatig naar de oppervlakte migreren, dachten we dat ze daar microplastics zouden kunnen opnemen," legt Wieczorek uit.

De onderzoekers vingen mesopelagische vissen op verschillende diepten en onderzochten vervolgens hun magen naar microplastics in het labo. Ze gebruikten een gespecialiseerd luchtfilter om geen kunststofvezels uit de laboratoriumomgeving te introduceren.

Het team vond een breed scala aan microplastics in de vismagen - in maar liefst 73% van de vissen die de verontreinigende stoffen hebben ingenomen. "We hebben wereldwijd één van de hoogste concentraties van microplastics bij vissoorten geregistreerd", zegt Wieczorek. "We vonden met name hoge niveaus van plastic vezels die worden gebruikt in textiel."

Omdat de onderzoekers uiterst voorzichtig waren om besmetting met vezels uit de lucht uit te sluiten, zijn ze ervan overtuigd dat de vis de vezels in de zee heeft opgenomen. Het vinden van hoge niveaus van vezels in de vis is aanzienlijk, omdat sommige onderzoeken naar microplastics in vissen dergelijke vezels als contaminanten uit de labomgeving hebben afgedaan, wat betekent dat hun rol als vervuilende stof mogelijk is onderschat.

De onderzoekers plannen verdere studies om meer te leren over hoe deze vissen de microplastics binnenkrijgen en verspreiden. "Het zal bijzonder interessant zijn om te zien of de vissen deze microplastics direct als verkeerde prooi inslikken, of dat ze ze binnenkrijgen door het eten van prooisoorten, die de microplastics eerder hebben ingenomen," zegt Wieczorek.

Vertaling: Andre Teirlinck