Waarom heb ik bewust euthanasie toegepast
Dag lieve mensen,
Graag wil ik me via deze Nieuwsbrief aan jullie
voorstellen en mijn verhaal van het ‘waarom heb ik
bewust euthanasie toegepast’ aan jullie vertellen. Graag
wil ik op deze manier mijn gevoelens met jullie delen.
Mijn meisjesnaam is Lutje en ik ben geboren op 5 april
1955 in Oostende, België. Ik ben nu 62 jaar en ben vanaf
mijn kinderjaren door professor Hooft vanwege mijn
ziekte begeleidt. Ik heb hem op regelmatige tijdstippen
bezocht. Mijn levenseinde en euthanasie zal binnenkort
geschieden onder deskundige begeleiding van mijn
professoren uit het UZA te Antwerpen; prof. Dr. Cras,
prof. Dr. Van den Eede en mijn huisarts dhr. K. Claus.
Dit is voor mij zo belangrijk, dat dit duidelijk naar
voren komt als een heel bewuste keuze die heel strikt
gereglementeerd is. De wet zal hieromtrent naar geest en
letter gevolgd worden.
‘Ik heb zelf dit besluit genomen en niemand anders.
Ik heb alleen begeleiding nodig om dit traject – deze
papieren rompslomp – goed te doorstaan. En, in België
duurt dat traject behoorlijk lang; zelfs jaren voordat
er uiteindelijk goedkeuring aan wordt gegeven’.
Mijn levensverhaal
Het eerste levensjaar verliep heel gewoon, maar op
de leeftijd van 13 maanden ging het serieus mis met mij.
Er werd een bacteriële infectie, en veel later een
hersenvliesontsteking geconstateerd, hoewel ik niet de
fysieke zichtbare symptomen ervan had. Ontelbare keren
in het ziekenhuis van Oostende en Gent geweest voor
meerdere behandelingen. Het was mijn vader die me iedere
keer begeleidde, omdat mijn moeder in die periode het
leven heeft geschonken aan twee jongens (1956 en 1957).
Beide broertjes kregen uit voorzorg, vanwege mijn
ziekte, de zgn. BCG-injecties.
[Red. BCG-injecties: het beschermt tegen infecties
met tuberkelbacteriën en daardoor ook tegen
tuberculose(tbc)]
Door mijn ziekte had ik op jonge leeftijd al geen
evenwichtsgevoel meer en het kostte me ontzettend veel
moeite om te leren lopen. Toch is het lopen mij geluk
dankzij mijn doorzettingsvermogen. Maar door de vele
medicamenten die ik in mijn kinderjaren heb moeten
slikken, ben ik supergevoelig geworden voor alles. Dat
heeft ervoor gezorgd, dat ik uiteindelijk zenuwpijnen
over en door mijn hele lichaam kreeg. Met als gevolg dat
mijn rechteroog niet meer functioneerde. Dat belette mij
niet om ‘ambulanciertje’ [Red. assistent op
ziekenambulance] te worden als opgroeiend meisje. Ik was
5 jaar toen ik er mee begon, uit liefde voor mens, dier
en elk levend wezen.
Ik hou van alles wat leeft, want het zorgen voor mensen
loopt als een rode draad door mijn leven, tot vandaag de
dag toe. Ik heb voor mijn zusjes, mijn vader en moeder
gezorgd, en veel later voor mijn dementerende echtgenoot
Jefke.
In 2013 komt er wederom zo’n periode in mijn leven
waarin ik word geconfronteerd met tegenslagen. Door een
val in mijn huis breek ik niet alleen mijn been, maar
geraak in een diepe coma. Opnieuw belandde ik in een
ziekenhuis waar ik 8 maanden heb gelegen. Er werd nu bij
mij een waterhoofd middels een MRI-scan vastgesteld. Ik
vermoedde dat ik dat als kind al heb gehad, want mijn
moeder vertelde me dat als ze een mutsje voor mij wou
kopen, ze altijd een grotere maat diende te nemen.
Anders paste dat gewoon niet. Ik trok toch altijd het
mutsje af, omdat het me ofwel pijn of hinderde.
Naderhand heb ik nooit een hoofddeksel meer kunnen
dragen. Mijn waterhoofd en hypergevoeligheid zal wel aan
de basis daarvan hebben gelegen. Nu in deze tijd als het
vermoeden bestaat dat een hersenvliesontsteking is
geweest, dan wordt iedere dag de omtrek van het hoofd
opgemeten.
Het allerergste in die periode was vooral die
ondragelijke zenuwpijnen. Zenuwpijnen overal, in heel
mijn fysiek lichaam die bleven maar aanhouden.
Ondraaglijke pijnen …. om er gek van te worden. Toen ik
langzaam weer bij kennis kwam - na die val in 2013 – heb
ik toen bij mijn volle verstand besloten dat, als mijn
levenskwaliteit er op achteruit zou gaan, ik bewust zou
kiezen voor euthanasie. Ik ben nu nog steeds bij mijn
volle verstand en ik heb van de artsen begrepen dat de
kwaliteit van mijn leven in de toekomst er niet beter op
zal worden. Alles wat ik nu heb, is een laattijdig
gevolg van de hersenvliesontsteking als baby zijnde. Ik
heb daar omtrent destijds expertise laten doen. Dus de
kans dat ik eerder achteruit dan voorwaarts, is een
vaststaand feit geworden.
Begin november 2017 kreeg ik nog onverwachts ook nog
gangreen aan beide voeten. Met veel antibiotica en veel
intensieve verzorging is dat weer zo’n moment geweest
waarop ik geconfronteerd werd met heftige pijnen en
verdriet. Weer heb ik een horde moeten nemen om te
‘overleven’. Ik takel fysiek in een rap tempo af. Maar
ondanks dat ik heb geen woede of opstandigheid
ondervonden gedurende heel mijn proces van aftakeling.
Gewoon, omdat ik erop vertrouw dat God mij laat delen in
alles en zonder te oordelen.
Mijn verzorgend karakter
Het zorgen voor mensen loopt als een rode draad door
mijn leven. Ik heb van jongs af aan mijn beide zussen
verzorgd en mijn lieve echtgenoot die enige jaren ouder
was dan ik. Mijn dementerende echtgenoot is uiteindelijk
– diabeet en een rugoperatie en een prostaatingreep – in
het jaar 2006 gestorven. Ik heb daar ontzettend veel
verdriet van gehad en ik heb me eenzaam gevoeld in die
periode. Toch heb ik mijn dagelijkse werkzaamheden weer
opgepakt.
Tot vandaag de dag zorg ik nog voor mensen. Ik heb na
mijn middelbare schoolopleiding als assistent radiologie
gewerkt in binnen en buitenland en ben op latere
leeftijd gediplomeerd psycholoog en filosoof geworden.
Ik begeleid nu mensen in mijn praktijk. Mensen die
bijvoorbeeld bewust hebben gekozen van zelfdoding. Dat
zijn de mensen die ik ondersteun, want ik begrijp ze
volkomen en kan aanvoelen wat ze zeggen en bedoelen
zonder diepgravende gesprekken te moeten voeren. Ik heb
tijdens het begeleidingsproces van mensen die euthanasie
(7 stuks) hebben uitgevoerd, mogen ervaren dat zij
allemaal in rust en vrede zijn overgegaan. Geen strijd,
geen ondraaglijk lijden, geen angst. Geen wroeging. Dat
hoeft echt niet volgens mij.
Bang om te sterven?
Nee, ik ben niet bang om te sterven; in het geheel
niet. Het kan voor veel mensen raar overkomen, maar ik
zie het als een bevrijding van al het aardse en een
nieuw begin aan de overkant. Euthanasie zie ik dan ook
als enig middel bewust vroeger uit het leven te stappen,
omdat mijn lijden lang genoeg heeft geduurd. Ik weet dat
mijn ziel terug komt om hier opnieuw mensen in liefde en
verbondenheid te laten leven. Mijn euthanasie is daarom
dan ook geen vlucht uit het aardse leven, maar met het
doel dat mijn ziel weder kan keren op aarde om zoveel
als maar mogelijk is goed te doen voor de mensheid in de
ruimste zin. Mijn ziel kan alleen maar goed doen zonder
de fysieke aftakeling en het lichamelijk ondraaglijk
lijden. Vandaar dat ik geen angst of spijt ken. Als je
op de wereld komt, geef je het beste van jezelf.
Zelfdoding, als je echt van je pad bent geraakt, is niet
de oplossing. Er is een oplossing voor alles, mits goede
omkadering. Dat ik kies voor vroegtijdig sterven door
euthanasie, maakt voor God niets uit. God zal je hoe dan
ook niet straffen voor je daad.
Hoe weet ik dat? Welk gevoel heb ik als ik met God
praat?
Wel, sedert lange tijd heb ik contact met God of het
hogere Zelf doordat ik lees, mediteer en veel luister
naar klassieke muziek. Het is gewoon zalig deze
conversaties te hebben. Ik word er blij, enthousiast en
gelukkig door. Dan ben ik even zonder pijn en het voelt
zo vertrouwd. Ik voel me dan heel goed, krijg ook veel
rust, het voelt gewoon heerlijk. Heb er bijna geen
woorden voor, want woorden schieten te kort om het
Hemelse gevoel te beschrijven. Het gevoel van
barmhartigheid, nederigheid en grandeur gaan hand in
hand, dat ik als klein mens van zoiets heerlijks nu al
op aarde deel mag uitmaken.
Ik ben tijdens het contact zover, dat ik nu boven het
lijden uitstijg. Dat geeft met dan de energie en de
kracht om door te gaan. Eigenlijk is het boven de pijn
te kunnen staan een groot voorrecht. Toen alles pas
begon, domineerde de pijn mij. Dat is nu al lang niet
meer aan de orde. Ik boet nu al voor wat ik in het
verleden soms verkeerd heb gedaan. Dat is nu al lang
niet meer aan de orde.
God heeft erin toegestemd dit deel van mijn leven in
goede banen te leiden, maar als nederig mens moet je het
welbewijzen. Als ik dan met Hem praat, voel ik iets
onbeschrijfelijks mooi en weet gevoelsmatig dat dit de
enige wijze beslissing is. Ik voel dat in mijn lijf en
ook geestelijk. Kan je zeggen dat het een fantastisch
gevoel geeft; een gevoel van totale bevrijding. Voor de
meeste mensen moeilijk om uit te leggen. De verlammingen
waar ik nu mee zit en de vele ondraaglijke pijnen die ik
lijd, zijn het waard om naar de Overkant te gaan.
Het is nu niet zo, dat ik verdrietig, boos of moedeloos
ben hoewel je dat misschien moeilijk kan geloven. Ik
vergelijk het met het Lijdensverhaal van Jezus Christus
en zijn wedergeboorte met Kerst en zijn Verrijzenis met
Pasen. De geboorte van Christus komt voor mij nog meer
dan anders in het teken van het Licht te staan. Krijgt
nu nog een grotere dimensie want mijn pad wordt door Hem
geëffend om met Hem samen te zijn. Als je kiest voor
lang leven met alles erop en eraan, word je daar niet
voor veroordeeld als je sterft. En, dat is één van de
grootste misvattingen en overtuigingen van mensen.
Ik zie het aan die mensen die ik tijdens hun
euthanasie heb begeleid. Als je ziet hoe rustig deze
mensen overgaan, dan voel je in hun aanwezigheid en
samenzijn de verbondenheid tussen Hemel en Aarde. Dat
gevoel – die goddelijke energie – is uniek en tevens
wonderbaarlijk. Zo ben ik ervan overtuigd, dat ik zal
opgenomen worden in het Hemelrijk zonder enige vorm van
oordeel. Een oordeel die zou volgen omdat ik bewust heb
gekozen voor euthanasie. Dat is voor mij een logische
keuze geweest. Een keuze die ik na veel gesprekken met
God en de engelen heel bewust is gemaakt.
Neale Donald Walsch
Ik leerde Neale Donald Walsch kennen via Mindvalley,
waar hij één van de sprekers was. We hielden contact via
Masterclasses over zijn boeiende conversaties met God.
Toen ik hem voor het eerst hoorde en zag, had ik een
heel apart gevoel van binnen. Zo vertrouwt en ook wat
hij vertelde over zijn conversaties met God. Ik was heel
blij dat ik eindelijk een gelijkgestemde ziel mocht
leren kennen.
Via Neale kwam ik in contact met Craig Halilton die al
meer dan 20 jaar mensen leert mediteren. Ik had zowaar
de ontdekking van mijn levensdoel gevonden en dat stemt
me heel blij en gelukkig.
Meditatie
Muziek speelt een zeer grote rol in mijn leven. Het
Franse chanson ( Brassens, Brel, Becaud) vind ik
fantastisch. Maar ik kan helemaal opgaan in de
geestelijke cantates van Bach en Buxtehude en niet te
vergeten ‘das Neugeborenes Kindelein’ zo vlak voor
Kerst. Daar haal ik mijn kracht en energie uit. Als ik
naar die muziek luister komt er altijd een conversatie
met God nadien. Is gewoon zo.
Naderend levenseinde
Als mijn aardse leven eindigt en ik naar de Overkant
ga, kan mijn ziel terug op aarde komen om tot steun te
zijn voor hen die het nodig hebben. Een heel
geruststellende gedachte. Ik werk nu al aan het
verlichten van mijn geest. Te weten dat mijn lijden
eindig is, is gewoon fantastisch. Deze Kerst [2017] maar
ook alle andere kerstdagen staan in het teken van het
Licht. Dat krijgt voor mij nu wel een heel andere
dimensie.
Voor mij is dit een afscheid van het aardse leven, maar
ik weet dat ik mag doorgroeien in het Hemelrijk. Ik ben
God dankbaar voor dit leven. Ik ben dankbaar voor de
goede zorg en de liefde die ik heb mogen ontvangen van
mijn vader en moeder, mijn zussen en mijn overleden
echtgenote, Jefke, medewerkers Zorgcentrum ‘De
Regenboog’ [België] en voor hen die ik in gedachte heb.
Over niet al te lange tijd ga ik mijn geliefde overleden
vader, moeder en Jefke ontmoeten en ik ben ervan
overtuigd, dat ik met open armen zal worden ontvangen.
Een lieve en warme groet aan iedereen die mij kent of
heeft gekend.
Lutje,
December 2017
Met dank aan Hans Zevenboom voor dit artikel
