Gepest worden kan de slaap dramatisch beïnvloeden
Onderzoek aan het New McLean Hospital suggereert aan de hand van
een muismodel dat pesten langdurige depressieachtige slaapdysfunctie
en andere effecten op het dagelijks biologisch ritme veroorzaakt.
MCLEAN HOSPITAAL
Nieuw onderzoek van de neurowetenschappers van McLean Hospital
toont, aan de hand van een diermodel, dat lange tijd pesten
dramatische effecten heeft op de slaap en andere circadiaans ritme
gerelateerde functies, symptomen die kenmerkend zijn voor klinische
depressie en andere stress-geïnduceerde psychische aandoeningen. De
onderzoekers vonden echter ook dat deze effecten kunnen worden
verminderd met behulp van een experimentele klasse geneesmiddelen
die stress blokkeren.
"Terwijl uit onze studie bleek dat sommige stressgerelateerde
effecten op circadiaanse ritmes kortstondig zijn, zijn andere
langdurig", aldus William Carlezon, PhD, hoofd van de afdeling Basic
Neuroscience en directeur van het Behavioral Genetics Laboratory van
het McLean Hospital en senior auteur van de studie. "Het
identificeren van deze wijzigingen en het begrijpen van hun
betekenis is een belangrijke stap in het ontwikkelen van methoden om
de langdurige effecten van traumatische ervaringen op de geestelijke
gezondheid te voorkomen."
Stress is bekend om psychiatrische aandoeningen te veroorzaken,
waaronder depressie en PTSD, en de slaap wordt vaak geraakt in deze
omstandigheden. Sommige mensen met stressstoornissen slapen minder
dan normaal, terwijl anderen meer slapen dan normaal, of vaak meer
onderbrekingen ervaren tijdens de slaap.
Om de effecten van pesten te demonstreren, gebruikten de
onderzoekers een diermodel dat de fysieke en emotionele stressoren,
die betrokken zijn bij het pesten van mensen, simuleren.
Voor deze procedure werd een kleinere, jongere muis gekoppeld aan
een grotere, oudere agressieve muis. Wanneer de kleinere muis in de
kooi van de grotere muis werd geplaatst, begon de grotere muis
instinctief haar grondgebied te beschermen.
In een typische interactie die enkele minuten duurde,
achtervolgde de grotere muis de kleinere, toonde agressief gedrag en
gaf waarschuwingssignalen. De interactie eindigde wanneer de grotere
muis de kleinere muis op de vloer of tegen een muur duwde waarbij de
dominantie van de grotere muis werd geëtaleerd.
De muizen werden vervolgens gescheiden en er werd een barrière
tussen hen geplaatst waarbij de kooi in twee helften werd verdeeld.
Een duidelijke maar geperforeerde barrière werd gebruikt, waardoor
de muizen elkaar konden zien, ruiken en horen. De muizen bleven in
deze situatie waarbij de kleinere muis voor de rest van de dag
bedreigd werd door de grotere. Dit proces wordt 10 dagen lang
herhaald, waarbij elke dag een nieuwe agressormuis werd aangevoerd.
Om de gegevens continu en accuraat te verzamelen, hebben de
onderzoekers de kleinere muizen uitgerust met microzenders die
vergelijkbaar zijn met activiteitenvolgers op mensen gebruikt om hun
lichaamsbeweging, hartslag en slaap te volgen. Deze microzenders
verzamelden slaap-, spieractiviteit- en lichaamstemperatuurdata, die
aantoonden dat de kleinere muizen progressieve veranderingen in hun
slaappatroon ondervonden, waarbij alle fasen van de
slaapwakkercyclus werden beïnvloed. Het effect was het grootst
wanneer de muizen kwamen uit een slaapfase genaamd paradoxale slaap,
die lijkt op de REM (snelle oogbeweging) slaap bij mensen, wanneer
dromen optreden en herinneringen worden versterkt. Gepeste muizen
lieten veel meer opwellingen van paradoxale slaap zien, die lijken
op het soort slaapstoornissen die vaak bij mensen met depressie
voorkomen. Gepeste muizen vertoonden ook lichaamstemperatuur
schommelingen, een effect dat ook optreedt bij mensen met depressie.
"Zowel de veranderingen in de slaap- als van de
lichaamstemperatuur bleven aanhouden bij de kleinere muizen nadat ze
verwijderd waren uit de fysiek en emotioneel bedreigende omgeving,
wat suggereert dat ze symptomen hadden ontwikkeld die veel lijken op
mensen die met langdurige depressie hebben af te rekenen,” aldus
Carlezon. "Deze effecten werden echter verminderd met betrekking tot
intensiteit en duur, als de muizen werden behandeld met een
kappa-opioïde receptor antagonist, een geneesmiddel dat de
activiteit blokkeert van één van de eigen opioïdesystemen van de
hersenen."
Carlezon verklaarde dat deze bevindingen niet alleen onthullen
wat traumatische ervaringen kunnen betekenen voor de individuën die
ze ervaren, maar ook dat we ooit iets zullen kunnen doen om de ernst
van deze effecten te verminderen.
"Deze studie illustreert hoe het meten van dezelfde soorten
reacties bij laboratoriumdieren en bij mensen, het tempo van de
vooruitgang in het psychiatrisch onderzoek kunnen versnellen. Als we
stress kunnen uitschakelen met nieuwe behandelingen kunnen we
sommige vormen van psychische aandoeningen voorkomen."
Vertaling: Andre Teirlinck
