Milieu blootstelling aan hormonen die in de veeteelt gebruikt worden groter dan verwacht


BLOOMINGTON, Ind -. Onderzoek door een milieu-wetenschapper aan de Indiana University en collega's van de universiteiten in Iowa en Washington toont aan dat potentieel schadelijke groeibevorderende hormonen, die bij de productie van rundvlees worden toegepast, naar verwachting langer en bij hogere concentraties in het milieu zullen achterblijven dan eerder werd gedacht.

"Wat we in het milieu brengen is slechts het startpunt voor een complexe reeks van chemische reacties die kunnen optreden, soms met onbedoelde gevolgen", zei Adam Ward, hoofdauteur van de studie en assistent-professor aan de Indiana Universiteit Bloomington School of Public and Environmental Affairs. "Als verbindingen reageren op een manier die we niet verwachten - wanneer ze van soort veranderen, als ze blijven bestaan nadat we dachten dat ze verdwenen waren - dan vormt dit een uitdaging voor ons systeem van regelgeving."

Numerieke simulaties die in dit onderzoek zijn uitgevoerd kunnen helpen om de potentiële impact van milieu-processen op de bestemming van verontreinigingen te voorspellen om de gevolgen van deze onverwachte effecten effectiever te begrijpen.

Deze studie illustreert mogelijke tekortkomingen in het Amerikaanse systeem voor het reguleren van gevaarlijke stoffen, wat gericht op individuele verbindingen en dikwijls geen rekening houdt met de complexe en soms verrassende chemische reacties die in het milieu plaatsvinden.

De publicatie, "Gekoppelde omkering en (water)stroom-hyporheic uitwisselingsprocessen verhogen de milieu persistentie van trenbolon metabolieten" zal verschijnen in het tijdschrift Nature Communications en is nu online beschikbaar. Co-auteurs zijn David M. Cwiertny en Colleen C. Brehm van de Universiteit van Iowa en Edward P. Kolodziej van de Universiteit van Washington (Tacoma / Seattle).

Het onderzoek richt zich op het milieu-lot van trenbolonacetaat, of TBA, een zeer krachtig synthetisch analoog van testosteron, gebruikt om gewichtstoename bij vleesvee bevorderen. Een meerderheid van de vleesrunderen die in de VS worden geproduceerd zijn behandeld met TBA of een van de vijf andere groeihormonen die goedgekeurd zijn voor gebruik in de veeteelt.

De verbinding en de bijproducten zijn voorbeelden van verontreinigingen van toenemende zorg die hormoonontregelaars worden genoemd. In het milieu zijn ze in staat te interfereren met de reproductieve processen en gedragingen van vis en ander waterleven.

TBA wordt geïmplanteerd in de oren van vleesvee. De dieren metaboliseren de verbinding waardoor 17-alpha-trenbolone wordt gevormd, een hormoonontregelaar die chemisch verwant is aan TBA. De metaboliet verplaatst zich naar beken en rivieren waar het via de mest die uit de weidegrond uitspoeld of uit mest die op het land wordt uitgereden.

De verbinding breekt snel af wanneer deze wordt blootgesteld aan zonlicht, en toezichthouders dachten vroeger dat dit effect het milieurisico sterk vermindert. Maar in een studie in 2013 vonden Cwiertny, Kolodziej en anderen dat de afbraakproducten in het donker weer worden omgezet naar 17-alpha-trenbolon.
Dit betekent, in plaats van permanente verwijdering in zonlicht, dat de verbinding naar verwachting in stromend water omgevingen 's nachts in het donker weer naar zijn naar zijn vroegere vorm wordt omgezet en beschikbaar blijft in het donkere ondiepe stroombed waarbij stromend water mengt met grondwater, de zogenaamde hyporheic zone.

Ward en zijn medewerkers hebben onderzoek opgezet om te leren hoe veel langer trenbolon in het milieu kan verblijven vanwege zijn unieke reactiviteit, en of deze extra persistentie van belang is voor aquatische ecosystemen. Met behulp van wiskundige modellering technieken, tonen ze dat de concentraties van TBA metabolieten ongeveer 35 procent hoger kunnen zijn in waterlopen dan eerder werd gedacht. En dat de verbindingen langer aanwezig blijven, waardoor 50 procent meer biologische blootstelling plaatsvindt dan werd verwacht.

Dat is een probleem, heeft Ward gezegd, omdat zelfs zeer lage concentraties van deze krachtige endocriene verstoorders aanzienlijke effetcten hebben laten zien op het leven in de waterloop.

"Deze verbindingen hebben het potentieel om hele ecosystemen te verstoren door het veranderen van reproductieve cycli in vele soorten, waaronder vissen," zei Ward. "We verwachten effecten die zich door de aquatische voedselketen uitbreiden."

Studies van de US Geological Survey en andere instanties hebben endocriene verstoorders gevonden in veel beken, rivieren en meren, en een aantal soortgelijke verbindingen is zelfs in het drinkwater gevonden.

Vertaling: Tjibbe Dokter


Op zoek naar een natuurlijke multivitamine ?



Je wilt reageren op dit bericht ?
 
Ik wil ook de Leefbewust nieuwsbrief ontvangen


 
Naam
Email



 

[ Terug naar het hoofdmenu ]

 

 


View My Stats