Milieu blootstelling aan hormonen die in de veeteelt
gebruikt worden groter dan verwacht
BLOOMINGTON, Ind -. Onderzoek door een
milieu-wetenschapper aan de Indiana University en collega's van de
universiteiten in Iowa en Washington toont aan dat potentieel
schadelijke groeibevorderende hormonen, die bij de productie van
rundvlees worden toegepast, naar verwachting langer en bij hogere
concentraties in het milieu zullen achterblijven dan eerder werd
gedacht.
"Wat we in het milieu brengen is slechts het
startpunt voor een complexe reeks van chemische reacties die kunnen
optreden, soms met onbedoelde gevolgen", zei Adam Ward, hoofdauteur
van de studie en assistent-professor aan de Indiana Universiteit
Bloomington School of Public and Environmental Affairs. "Als
verbindingen reageren op een manier die we niet verwachten - wanneer
ze van soort veranderen, als ze blijven bestaan nadat we dachten dat
ze verdwenen waren - dan vormt dit een uitdaging voor ons systeem
van regelgeving."
Numerieke simulaties die in dit onderzoek zijn
uitgevoerd kunnen helpen om de potentiële impact van
milieu-processen op de bestemming van verontreinigingen te
voorspellen om de gevolgen van deze onverwachte effecten effectiever
te begrijpen.
Deze studie illustreert mogelijke tekortkomingen
in het Amerikaanse systeem voor het reguleren van gevaarlijke
stoffen, wat gericht op individuele verbindingen en dikwijls geen
rekening houdt met de complexe en soms verrassende chemische
reacties die in het milieu plaatsvinden.
De publicatie, "Gekoppelde omkering en
(water)stroom-hyporheic uitwisselingsprocessen verhogen de milieu
persistentie van trenbolon metabolieten" zal verschijnen in het
tijdschrift Nature Communications en is nu online beschikbaar.
Co-auteurs zijn David M. Cwiertny en Colleen C. Brehm van de
Universiteit van Iowa en Edward P. Kolodziej van de Universiteit van
Washington (Tacoma / Seattle).
Het onderzoek richt zich op het milieu-lot van
trenbolonacetaat, of TBA, een zeer krachtig synthetisch analoog van
testosteron, gebruikt om gewichtstoename bij vleesvee bevorderen.
Een meerderheid van de vleesrunderen die in de VS worden
geproduceerd zijn behandeld met TBA of een van de vijf andere
groeihormonen die goedgekeurd zijn voor gebruik in de veeteelt.
De verbinding en de bijproducten zijn voorbeelden
van verontreinigingen van toenemende zorg die hormoonontregelaars
worden genoemd. In het milieu zijn ze in staat te interfereren met
de reproductieve processen en gedragingen van vis en ander
waterleven.
TBA wordt geïmplanteerd in de oren van vleesvee.
De dieren metaboliseren de verbinding waardoor 17-alpha-trenbolone
wordt gevormd, een hormoonontregelaar die chemisch verwant is aan
TBA. De metaboliet verplaatst zich naar beken en rivieren waar het
via de mest die uit de weidegrond uitspoeld of uit mest die op het
land wordt uitgereden.
De verbinding breekt snel af wanneer deze wordt
blootgesteld aan zonlicht, en toezichthouders dachten vroeger dat
dit effect het milieurisico sterk vermindert. Maar in een studie in
2013 vonden Cwiertny, Kolodziej en anderen dat de afbraakproducten
in het donker weer worden omgezet naar 17-alpha-trenbolon.
Dit betekent, in plaats van permanente verwijdering in zonlicht, dat
de verbinding naar verwachting in stromend water omgevingen 's
nachts in het donker weer naar zijn naar zijn vroegere vorm wordt
omgezet en beschikbaar blijft in het donkere ondiepe stroombed
waarbij stromend water mengt met grondwater, de zogenaamde hyporheic
zone.
Ward en zijn medewerkers hebben onderzoek opgezet
om te leren hoe veel langer trenbolon in het milieu kan verblijven
vanwege zijn unieke reactiviteit, en of deze extra persistentie van
belang is voor aquatische ecosystemen. Met behulp van wiskundige
modellering technieken, tonen ze dat de concentraties van TBA
metabolieten ongeveer 35 procent hoger kunnen zijn in waterlopen dan
eerder werd gedacht. En dat de verbindingen langer aanwezig blijven,
waardoor 50 procent meer biologische blootstelling plaatsvindt dan
werd verwacht.
Dat is een probleem, heeft Ward gezegd, omdat
zelfs zeer lage concentraties van deze krachtige endocriene
verstoorders aanzienlijke effetcten hebben laten zien op het leven
in de waterloop.
"Deze verbindingen hebben het potentieel om hele
ecosystemen te verstoren door het veranderen van reproductieve cycli
in vele soorten, waaronder vissen," zei Ward. "We verwachten
effecten die zich door de aquatische voedselketen uitbreiden."
Studies van de US Geological Survey en andere
instanties hebben endocriene verstoorders gevonden in veel beken,
rivieren en meren, en een aantal soortgelijke verbindingen is zelfs
in het drinkwater gevonden.
Vertaling: Tjibbe Dokter
