Kinderen, onze toekomst- deel I
Een serie van vijf artikelen over hoogontwikkelde
kinderen; kinderen van onze toekomst en een nieuw onderwijssysteem!
De hoog-sensitieve persoon [HSP] of mens versus de hoogontwikkelde
mens [HOW].
Deel I:
Een verhelderende kijk op nieuwetijdskinderen!
1.0 Inleiding
‘Ik zou graag willen dat mijn kinderen altijd van
het leven konden genieten’
Als vader zijnde heb ik me vaak zelf de vraag gesteld wat ik hen
werkelijk toewenste. ‘Ik zou willen dat mijn kinderen gelukkig
werden en geen complexen kregen; dat ze als mens geslaagd en
belangrijk voelden, ongeacht wat voor werk ze doen; dat ze niet
depressief, neurotisch of ernstig ziek zou worden; dat ze een sterk
gevoel van innerlijke rust zouden krijgen die hen door moeilijke
tijden zou kunnen loodsen en dat ze hun eigen leven kunnen bepalen
en dat ze vrij zijn in het maken van hun eigen keuzen. Maar, dat ze
zich vooral zichzelf liefhebben, dat ze oprechte liefde voelen voor
hun eigen kinderen en hun partner’.
Maar wat gaat er mis tussen wat we echt voor onze kinderen willen en
de realiteit die we elke dag zien? Waarom slikken kinderen zo vroeg
al medicijnen – tranquilizers – om de dag door te komen? Waarom
neemt het zelfmoorden toe, vooral bij jonde mensen? Waarom is haat
gewoner geworden, dan liefde? Waarom leven er zoveel mensen in
angst? Waarom worden zoveel kinderen drugsverslaafden, misdadigers,
aanhangers van sekten, of zijn op zijn best onbeleefd en onbeschoft
tegen vreemden of anderen?
Dit zijn een paar typische opmerkingen en vragen die sterk
overeenkomen met de gedachten van ontelbare ouders.
2.0 Het leven is gebaseerd op overtuigingen
Het meest opmerkelijk is wel, dat ouders het niet belangrijk vinden
dat hun kinderen rijk en beroemd worden of dat ze een leven zonder
problemen krijgen. Ouders lijken realistisch in hun doeleinden voor
hun kinderen te zijn. Ze weten dat materiële zaken geen geluk
brengen en ze willen hun kinderen er voor behoeden dat ze deze
dingen gaan najagen om toch via materiële dingen tot geluk te komen.
Maar helaas een feit is, dat de meeste opvoeders van ons niet eens
weten hóe ze kinderen moeten helpen van het leven te leren genieten,
omdat we dat eenvoudige geheim zelf niet hebben geleerd. We kunnen
anderen niet leren wat ze zelf niet weten! We gaan maar door in
dezelfde vicieuze cirkel die aan ons is doorgegeven. Onze eigen
kinderen worden het slachtoffer van onze ouderlijke onwetendheid. We
denken vaak dát we – opvoeders en religieuze leiders - het weten wat
iemand tot een succes maakt en dwingen daarom vaak onze kinderen te
worden wat wij denken dat ze horen te worden!
Wij kijken naar onze eigen fouten en zweren die
bij onze kinderen niet te herhalen en toch maken we weer dezelfde
fout. Wij blijven maar herhalen – generatie op generatie – wat wij
denken dat goed is voor die ander! Maar wat wij tot nu toe niet
willen aanvaarden, is dat alles verandert! Niets blijft gelijk!
Wij willen niet dat onze kinderen rondzwemmen in deze poel van
verderf! Waar zijn de instrumenten van de volwassenen waarmee ze hun
kinderen de gave van hun eigen verbeelding kunnen teruggeven?
3.0 ‘Hoe voel jij je?’
Wat is belangrijker in het leven: wat je weet of hoe jij je voelt?
Of anders geformuleerd: wat heeft de grootste prioriteit, je kennis
– het weten – of je gevoelens, je zuivere emoties? Toch kunnen we
deze twee dingen niet van elkaar scheiden. We weten allemaal dat we
minder effectief worden wanneer we ons niet lekker voelen. Toch
hebben we ‘geleerd’ om onze (zuivere) gevoelens of emoties aan de
kant te zetten. Zowel thuis als op school wordt overdreven de nadruk
gelegd op het verwerven van kennis. Het ‘affectieve’ (gevoelens)
versus het ‘cognitieve’(kennis) is de technische label voor de
controverse in het onderwijs.
Scholen spenderen méér dan 95 procent van lessen –
hun energie – aan de cognitieve aspecten van het leren;
feitenkennis, het uit het hoofd kunnen opdreunen van ‘lesjes’. Ja
wát voor lesjes; de lessen over de ware betekenis van het leven? De
lesjes – de energiegeschiedenis – van onze voorgaande generatie;
onze ouders?
Zowel de ouders als de scholen stoppen oneindig veel energie en tijd
in de ontwikkeling van het cognitieve domein, maar in ons hart weten
we allemaal dat onze emoties in praktisch alle belangrijke situaties
in het leven de hoofdrol spelen.
De essentie van het leven is voor mijn gevoel dan ook niet energie
stoppen aan de cognitieve kant van het leven, maar de capaciteiten
in het affectieve domein te verhogen. Dit affectieve domein, waar
‘hoe voel ik me’ van het allergrootste belang is, kent alle facetten
van het ware leven. Ze kunnen misschien niet ordelijk in kaart
worden gebracht zoals rekenen en schrijven, maar ze zijn minstens zo
belangrijk.
Begin daarom nu in te zien, dat in eerste instantie de echt
belangrijke bekwaamheden door alle opvoeders worden genegeerd.
Misschien bewust, onbewust of door onwetendheid.
4.0 Nieuwetijdskinderen
De ‘Nieuwetijdskinderen’ worden ook wel aangeduid als:
Indigokinderen, ……….Kristalkinderen, Regenboogkinderen,
Bloemenkinderen, Hoog-sensitieve kinderen [HSP], etc. etc.
Indigokinderen bijvoorbeeld is een new-ageconcept dat door Nancy Ann
Tappe is ontwikkeld. Nancy Ann Tappe (1931-september 2012) heeft als
het ware het indigo-concept ‘uitgevonden’; ze heeft op haar unieke
wijze een label geplakt op mensen met bijzondere
persoonlijkheidskenmerken of –bekwaamheden en ze is daarmee de
grondlegger van het begrip ‘Nieuwetijdskinderen’ geweest. Ze heeft
als het ware het kleurenspectrum of dé indigo-energie herontdekt en
herbenoemd voor jongvolwassenen, kinderen en baby’s.
Hun ’taak’ zou, volgens Ann Tappe, zijn het integreren van de
mensheid tot één wereld door middel van een mondialisering die
buiten politieke of economische grenzen en buiten persoonlijke
vooroordelen en veroordelen, beweegt. Een persoonlijkheidskenmerk
van een indigo is (zou zijn) de wil om de spirituele revolutie in
gang zetten: het globaliseren van de mensheid d.m.v. technologie. Ze
beschouwen bijvoorbeeld mobiele telefoons als een uitbreiding van
hun fysieke lichaam.
Doreen Virtue en vele andere beroemde schrijvers gaan kinderen met
bijzondere kenmerkende persoonlijkheidsstructuren (hoog-gevoelig,
mediamiek, paranormaalbegaafd, en zij die een belangrijke
levensmissie hebben) definiëren als: de nieuw(st)e generatie
lichtwerkers die ons richting willen geven aan het komende nieuwe
levensproces.
Het meest opmerkelijke is wel de neiging van de meeste schrijvers om
een onderscheid te maken tussen bijvoorbeeld indigo- en
kristalkinderen. Laat staan het minieme onderscheid dat er gemaakt
wordt tussen de essentiële karakterkenmerken op het lichamelijke-,
emotionele-, mentale- en spiritueel gebied van sterrenkinderen [‘Ze
zijn geboren als mens bij twee aardse ouders maar een deel van hun
DNA is van buitenaardse oorsprong’], bloemenkinderen, en
hoog-sensitieve kinderen…..etc. etc. In grote lijnen wordt er een
onderscheid gemaakt in ‘speciale gaven’, ‘bijzondere wereldse
taken’, en ‘Hoe lang worden er al nieuwetijdskinderen geboren’? Al
deze bijzondere kenmerken komen uit de evolutionaire psychologie
(hoog-gevoeligheid, empathie en altruïsme is een onmisbare functie
in evolutionaire processen) voort en wijst op een
sociaal-psychologische context.
Hoewel dr. Elaine Aron hiervan gebruik heeft
gemaakt en graag verwijst naar neurologische processen en gegevens,
ontbreekt het eenvoudigweg aan ‘kennis van het leven zelf, de
innerlijke relatie tussen ziel, geest en lichaam’,…………… althans dat
is mijn mening.
Ja, wetenschap? ‘Het weten op de schap’. Ja, maar wat nog veel
belangrijker voor de mensheid is om nu eens en voor altijd te
beseffen ‘Wat is een ziel?’, en ‘Wat is een geest nu exact?’ en ‘Wat
is hun onderlinge relatie in het scheppingsproces‘, is. ‘Hoe werkt
het denkmechanisme of het zuivere scheppingsproces van de mens’?
[Nieuwsbrief ‘Ziel en Geest’, Aug. + Sept. 2010]. Want realiseer je
nu eens en voor altijd, dat jij de regisseur, de schepper, en de
beslisser van je eigen leventje bent. Niemand anders!
5.0 Hoog-gevoeligheid’
Hoog-sensitief persoon of HSP is een term uit de
psychologie die in 1996 werd geïntroduceerd door de Amerikaanse
psychologe dr. Elaine N. Aron en staat voor: highly sensitive
person, oftewel 'zeer gevoelig persoon'. In het Nederlands wordt
highly sensitive person vertaald als 'hoog sensitief persoon' of
'hoog-gevoelig persoon'. Het is geen ziekte of aandoening, maar veel
meer een karaktereigenschap!
Op basis van de onderzoeken van de psychiater Carl Jung én
psycholoog dr. Jerome Kagan komt dr. Elaine N. Aron tot de conclusie
dat hoog-sensitiviteit sterk aangeboren en genetisch is bepaald!
[Nieuwsbrief, Epigenetische Heelkunde, febr. 2011]. Zo zouden
hoog-sensitieve kinderen een gevoeligere zenuwstelsel hebben dan
gemiddeld, waardoor ze extern sterker worden geprikkeld. In interne
zin zijn HSP’ s gevoeliger voor emoties, pijn, genot en andere
lichamelijke en geestelijke ervaringen. HSP’ s zijn niet alleen
gevoeliger voor geluiden en geuren, maar ook zijn ze eerder en meer
bewust van details en mogelijke scenario´s die een omgeving in zich
bergt.
HSP’ s zijn daardoor meer alert op mogelijke
gevaren en zijn eerder geneigd tot het overdenken en inschatten van
situaties, wat kan leiden tot het ten onrechte bestempelen van
verlegenheid en geremdheid. Ze zijn geneigd tot minder sociale
omgang en assertiviteit, maar hebben daarentegen een ‘aangeboren’
opmerkingsvermogen en dus meer geneigd tot empathie.
Maar hoe kan ik als opvoeder ervoor zorgen, dat mijn kind gelukkig
is in dit leven? Dat mijn kind beseft dat de essentie van het leven
niet is energie stoppen aan de cognitieve kant van het leven, maar
de capaciteiten in het affectieve domein – het domein van de ziel,
het hogere zelf - te verhogen. Dat is waar het leven werkelijk
omdraait!
11.0 Slot
Als je aan alle ouders - opvoeders – de vraag
stelt: “Wat zou je het allerliefste voor je kinderen wensen?”, dan
schijnt het zo te zijn dat de ouders het niet belangrijk te vinden
dat hun kinderen rijk en beroemd worden of dat ze een leven zonder
problemen krijgen. Nee, de grootste prioriteit van het leven is, van
het leven zelf te kunnen genieten. Dat zou het allermooiste zijn wat
wij ouderen onze toekomstige kinderen zouden moeten leren en
toewensen.
Maar het feit is, dat de meesten van ons niet weten hoe we kinderen
moeten helpen van het leven te leren genieten, omdat we dat
eenvoudige geheim zelf niet hebben geleerd! We kunnen anderen niet
leren wat we zelf niet weten! Met als gevolg, dat wij maar doorgaan
in dezelfde vicieuze cirkel die aan ons is doorgegeven en onze eigen
kinderen worden het slachtoffer van onze ouderlijke onwetendheid.
Ik vraag me wel eens af of de huidige opvoeders – wij dus - ooit wel
zullen willen erkennen dat de meeste problemen en uitdagingen waar
kinderen vandaag de dag mee geconfronteerd worden, uiteindelijk
niets of weinig te maken hebben met meetkunde, aardrijkskunde,
biologie of geschiedenis, maar wel alles met rechtvaardigheid,
redelijkheid, tolerantie, gelijkheid en eerlijkheid……. alles met het
leven! Realiseer je dat het merendeel van overtuigingen is ons
ingeprent, toen wij nog jong waren en velen van ons hebben ze op
precies dezelfde wijze aan onze eigen kinderen doorgegeven! En dát
is ongeoorloofd ….. zachtjes uitgedrukt!
Feitelijk hebben wij dus onderwijsinstellingen
gecreëerd waar kinderen vroegtijdig vanuit een singulier,
restrictief perspectief over het leven worden onderwezen. Sommige
parochiesholen, yeshiva’s (traditionele joodse school) en de
medresse of madrassa scholen (een religieuze school waar de islam
wordt onderwezen; in de westerse wereld bekend onder de naam de
Koranschool) vanuit een islamitische invalshoek over het leven wordt
onderwezen. Het vakkenaanbod op deze scholen is meestal uiterst
beperkt. Er wordt weinig tot niets onderwezen over de rest van de
wereld en ook wordt er nauwelijks aandacht besteed aan de
standpunten van andere culturen. Om deze reden kunnen we dit soort
scholen het beste omschrijven als instrumenten voor indoctrinatie.
Maar helaas, uit het hoofd leren is vandaag de dag op veel scholen
nog altijd één van de belangrijkste leermiddelen; dit geldt zowel
voor het bijzonder als het openbare onderwijs. Dat komt doordat het
belangrijkste deel van veel scholen is om het nageslacht te leren
hoe ze het leven van hun ouders kunnen kopiëren! En de beste manier
om dit resultaat te bereiken is de kinderen dezelfde dingen uit het
hoofd laten leren die hun ouders uit het hoofd hebben geleerd. Ze
kunnen dan op dezelfde kennisbasis voortbouwen, hangen dezelfde
opvattingen aan, omhelzen dezelfde overtuigingen, denken dezelfde
gedachten, en vertonen hetzelfde gedrag!
Jongeren verlangen ernaar om alles van het leven te weten te komen
en het meeste over het leven leren ze van het leven zelf. Dus
degenen die graag willen dat onze (toekomstige) kinderen leren om
hun onjuiste overtuigingen over God én het leven los te laten,
zullen in deze vernieuwende tijd moeten leren aanvaarden dat de
scholen van de toekomst…………. het accent niet op kopiëren legt, maar
op creëren zelf. Onthoud: ‘Jij bent de creator – de schepper – van
je eigen miserabel of gelukkig leventje’. Kopiëren (van
overtuigingen, en dus gedrag) is één ding, maar zelf creëren is heel
iets anders! Vandaar dat de toekomst van onze kinderen ligt bij
scholen die ‘Creatieve Educatie’ hoog in het vaandel zullen hebben.
Waar het hierom gaat, is dat aan kinderen en jongvolwassenen wordt
getoond |Wie-Ze-Werkelijk-Zijn|. Waar het ook om gaat, is dat ze
zich openstellen voor de Schepper binnenin. Ze moeten kunnen leren
en geloven in zichzelf als de Bron van hun ervaringen en als
autoriteit van hun leven. Ze moeten worden teruggeleid naar hun
eigen innerlijke wijsheid en ze moeten worden aangemoedigd om zelf
hun eigen meest innerlijke waarheid vorm te geven.
Niet steeds maar weer die oude, onvolledige overtuigingen van die
anderen blijven herhalen en kopiëren!
Waar het in de Creatieve- Educatie omgaat, is dat alles als Eén
ervaring wordt en jezelf als de Schepper zien!
Hans Zevenboom
http://www.millennium-visie.org/site/index.php/nieuwsbrief/201-kinderen-onze-toekomst-i
