Godenzoon of niet?

Vorige week woensdag las ik in de rubriek ‘Lezers Schrijven’ een artikel over de vraag of de historische persoon Jezus Christus van Goddelijke afkomst was. Iemand had een boek geschreven waarin hij dat Jezus gewoon een mens van vlees bloed was en dus niet van Goddelijke afkomst. In het betreffende artikel reageerde een gelovig persoon met het antwoord dat Jezus nu nog steeds een bron van hoop is van velen.

Mijns inziens tekent dit artikel de alom heersende verwarring tussen allerlei meningen van voor- en tegenstanders van het geloof die de bron is van veel misverstanden tussen mensen. Ik ga niet beweren dat ik het allemaal beter weet, noch wil ik enig geloof ter discussie stellen omdat een ieder vrij is zijn eigen waarheid te vormen.

Toch vraag ik me af of het ware geloof niet vergezeld zou moeten gaan van een werkelijke beleving van een werkelijk diep besef van Liefde en Eenheid, in plaats van de aandacht te richten op de misschien onterechte hoop voor de toekomst dat het ooit beter zal worden en verlossing te verwachten van iets buiten onszelf. “We made it the moon, but we can’t make it home. Home is where the heart has given up to the One.”

Is en staat het ware geloof buiten onszelf? Is al het gebakkelei over wat waar is en wat niet en zijn alle bestaande tegenstellingen tussen alle religies onderling, niet slechts een gecreëerde misleiding om ons af te leiden. Is het niet een groot misverstand die vermijdt dat we tot een Werkelijke beleving en besef van Eenheid en Liefde in onszelf komen? Is dit niet iets dat Jezus ons wilde leren beseffen en ons voor wilde leven, zoals er tegenwoordig en uit alle tijden ook mensen zijn die ons dit besef van Eenheid en Liefde voorleven en voorleefden?

Staan onze eigen overtuigingen en meningen niet het meest in de weg, om de werkelijkheid zoals die is, te zien en zitten we eigenlijk niet veel te vol met allemaal aangeleerde verstandelijke aannames die het zicht op onszelf en de ander en die een doorleefd besef van wat waarheid is of niet, vertroebelen.

We zien vaak de splinter bij de ander, maar gaan dikwijls voorbij aan onze eigen balken, onze eigen pijn en gekwetstheden en kwetsbaarheden. Onze eigen emotionele pijn uit het verleden, waarmee we dikwijls zo hard, veroordelend en meedogenloos op de ander reageren. Wie kan er ons kunnen vertellen wat waar is? Hij die spreekt Weet niet en hij die Weet spreekt niet! Zitten we niet te veel verstrikt in ons eigen verlangen gelijk te krijgen en worden we niet te vaak beheerst door allerlei gevoelens van meer of minderwaardigheid en eenzaamheid.

Gaat dit eigenlijk niet ten kostte van zo veel potentie die in ons opsloten ligt. Mijns inziens zou hiervoor veel meer aandacht en ruimte mogen komen in de maatschappij.
Zoals meestal kan ik slechts een zienswijze delen en vanuit mijzelf delen dat mij er alles aan is gelegen om de Tijdloze Universele Bron, waar het Leven in mijzelf ontstaat en bestaat, te herontdekken. Hierbij wil ik mij niet meer alleen blindstaren op wat anderen mij vertellen en hebben verteld.

Toch heeft onder andere het boek Tijd voor de Sleutel van Karel Gibbels uit Haarlem mij laten inzien dat het in het leven om heel andere zaken gaat, dan we in deze prestatiegerichte samenleving mee bezig zijn en zo dikwijls aan ons wordt voorgespiegeld. Dit boek geldt in mijn ogen niet alleen als een tegenhanger voor alle verstandelijke ontwikkeling en prestatiegerichtheid, maar beoogd ook veel meer ruimte te scheppen voor het Hart, en voor de verdere ontwikkeling van de mensheid. Het werkelijke leven en het verleden en de toekomst speelt zich mijn inziens niet af binnen de vast omkaderde leerstellingen van allerlei verschillende religies, machtssystemen en geloofssystemen die anderen uitsluiten, uitbuiten en soms willen bestrijden, maar alles vangt aan en eindigt in de diepte van ons eigen hart.

De ware betekenis van religie is herverbinden

Als Tijd voor de Sleutel zou worden geďntegreerd binnen alle segmenten van de maatschappij, zou onze wereld een heel ander gezicht kunnen laten zien. Een wereld waarin we werkelijk met elkaar onderweg kunnen zijn. Een samenleving waarin er minder sprake is van de nodige intellectuele veroordelingen en emotionele projecties, omdat we gaandeweg steeds meer begrip krijgen voor onszelf en voor de ander en gaan inzien dat al het hele leven met elkaar verbonden is. Het boek Tijd voor de Sleutel gaat er van uit dat we als samenleving werkelijk verantwoording gaan nemen voor alles wat er gebeurd in ons leven en dat we samen tot een wezenlijk begrip over elkaar mogen komen en mogen ontdekken wie we werkelijk ten diepste zijn. Mogelijk kan dit boek ook voor jou van betekenis zijn om tot andere en nieuwe inzichten over jezelf en het leven te komen.

Harold Botter,
Vriezenveen