Psychiatrie - deel II
Hans Zevenboom
1.0 Inleiding
‘Wat is nu de psyche van de mens? De geest of de ziel?’‘
Geneeskunde van de ziel is de letterlijke betekenis van het
woord psychiatrie. Psychiaters, de medisch opgeleide
deskundigen, zijn de ‘speleologen van de menselijke geest’.
Ze kennen de weg in de krochten van de ziel, in het
gangenstelsel van onze diepste verlangens, angsten en
emoties. Althans, dat denken ‘ze’. Maar is dat wel zo?
Volgens de natuurwetenschap is de menselijke psyche (het
geheel van geestelijke processen, zoals geheugen,
onderbewustzijn, dromen, fantasieën, gedachten, maar ook
waanideeën, waanvoorstellingen, die worden geproduceerd door
de hersenzenuwen) niet meer dan een functie van ons lichaam!
De mens is alleen maar materie en niets meer. Ons denken en
voelen zou volgens de wetenschap louter een kwestie van
chemie in de hersenen zijn. Hierdoor is de mens
terugverwezen of gedegradeerd tot een ‘automaat’, of een
chemisch laboratorium die doelloos op aarde rondzwerft; een
zombie, een zielloos organisme! Maar de mens is veel meer
dan dat; jij bent namelijk een energiewezen dat bestaat uit
een ziel, een geest en een lichaam! Dat is wat jij bent!
2.0 Het kernprobleem van de psychiatrie
In de loop der eeuwen zijn voor bijna iedere psychiatrische
ziekte vele hypothesen over de oorzaak opgesteld, die vaak
sterk aan mode onderhevig zijn en waarvoor er meestal ook
geen wetenschappelijk bewijs kan worden geleverd. Er zijn
perioden geweest, dat psychiatrische ziekten vooral aan de
omgeving werden geweten, aan de situatie in het gezin van de
patiënt als kind, aan de erfelijkheidsfactoren en bij verder
teruggaan in de geschiedenis zelfs van ‘bezetenheid door
demonen’.
Het grootste probleem in de psychiatrie is dan ook, dat de
oorzaken van de meeste psychiatrische ziekten niet goed
bekend zijn en in geen enkel geval tot op de bodem van de
case zijn doorgedrongen en dus onvoldoende worden begrepen.
De mogelijke oorzaken worden teveel aan de hand van een
wetenschappelijk hypothetisch denkmodel getoetst, die nadien
allemaal in een ‘handboek der psychiatrie’ zijn samengevat;
de DSM-V. In de psychiatrie wordt een ziekte-indeling
gehanteerd die vooral uitgaat van symptomen of een groep van
symptomen en vooral gekeken naar wat er zich in de
‘hersenen’ afspeelt.
De theorie en daarmee de overheersende gedachte in de
geestelijke gezondheidszorg dat geestelijke stoornissen een
gevolg van een ‘chemische onevenwichtigheid’ in de hersenen
zijn, is een onbewezen mening en zeker geen feit! De
wetenschap begrijpt nog veel te weinig van het ‘depressieve
brein’; de werking van de hersenen in relatie tot de ziel,
de geest en het fysieke lichaam!
Het tweede grote probleem van de psychiatrie is dat de
psychiatrie, de reguliere geneeskunde en ontelbare
gezondheidstherapeuten zich richten op de psyche, maar
tegelijkertijd met een compleet verkeerde opvatting over wat
nu werkelijk een ziel en/ of een geest is, blijven
rondlopen! Veel psychiaters zijn van mening dat de psyche
niets anders is dan een abstracte aanduiding voor
neurologische processen. Of in het beste geval de
machteloze, subjectieve dimensie van de objectieve hersenen.
Anders gezegd: in de psychiatrie draait het allemaal om het
functioneren van de hersenen (het brein) en de ziel – het
innerlijke zelf – wordt volledig buiten beschouwing gelaten.
En nog een ander aanvechtbaar punt is, dat de menselijke
‘geest’ (de psyche, het geheel van geestelijke processen)
door middel van de hersenen (de breinmassa) ‘vatbaar’ of
‘aangeboren geschikt’ zou zijn voor de evolutie. Immers, zo
wordt er in de geestelijke gezondheidszorg gedacht, de
hersenen worden als de voornaamste orgaan van de geest
beschouwd. Het gevolg van deze hypothese is, dat
bijvoorbeeld het collectief onbewuste (een soort
opslagplaats van latente beelden die de mens heeft geërfd
uit zijn verleden) afhankelijk wordt gemaakt van de evolutie
van de hersenen en niet van het innerlijke Zelf; de ziel!
Maar bedenk: De ziel is een zelfstandig evoluerend goddelijk
schepsel! Jij bent een volwaardig schepsel van God met een
spiritueel bewustzijn met ongekende mogelijkheden!
Deze onzinnige hypothetische gedachte resulteert in de
veronderstelling dat de mens – jij en ik – door overerving
van onze voorouders onze gedragsmogelijkheden, onze aard als
wezen zijnde, worden bepaald (‘Wij erven onze
gedragsmogelijkheden van onze voorouders’) en de bepalende
karaktereigenschappen niet van de gereïncarneerde ziel
worden ontvangen. Maar het is juist de ziel die keer op keer
incarneert om op die wijze zich te ontwikkelen, te evolueren
en op die manier haar spirituele vorming en -bewustzijn –
het spirituele innerlijk groeiproces - creëert!
De ziel is een krachtige schepper. De ziel
is de schepper van iedere ervaring zelf. De ziel creëert, en
het verstand (= de geest, niet de breinmassa) reageert. De
ziel vormt het denkbeeld, de geest schept, en het lichaam
ervaart! En op die manier wordt na ontelbare levens het
‘karakter’- het innerlijke zelf- als het ware spiritueel
gevormd. De ziel is de essentie die een persoon juist zo
‘levend’ maakt. Het is het spirituele groeiproces van de
ziel waar het allemaal in het leven omdraait en niet het
scenario van gedragsafhankelijkheid door overerving van je
beminde voorouders. En dit geldt ook voor het oerinstinct;
je intuïtie. De ziel communiceert namelijk met de geest via
het gevoel. Het gevoel en zuivere emotie is de taal van de
ziel! We zeggen wel, dat de ziel spreekt tot je via het hart
en dat het hart de verbinding(s)(brug) is tussen de ziel en
de geest. In de ziel zit je intuïtie! Je intuitie zit niet
in je hersenen; niet in de geest of de breinmassa! Je geest
is niet het zesde zintuig. De intuitie is dan ook te
beschouwen als het ‘gehoor van de ziel’.
3.0 Slotbetoog
Bij het diagnosticeren van psychiatrische ziekten ligt het
accent op het vaststellen van subjectieve ziektebeleving,
sociaal disfunctioneren en/of behoefte aan behandeling. De
diagnose berust op het vaststellen van een kenmerkend
patroon van klachten en verschijnselen. Echter uit
onderzoeken is gebleken, dat twee psychiaters onafhankelijk
van elkaar dezelfde diagnose stellen zeer gering is.
Psychiatrische patiënten in Amerika krijgen gemiddeld 6
verschillende diagnosen. Er wordt dan ook wel beweerd: ‘hoe
specifieker de diagnose, hoe onbetrouwbaarder’.
Het gevaar van een diagnostisch onderzoek is dan ook, dat de
patiënt wordt gereduceerd tot een ‘klacht’ en de klacht
wordt nadien gereduceerd tot een symptoom. Die symptomen
worden op haar beurt gegeneraliseerd tot ‘ziekte’ of
‘stoornis’. Maar het allergrootste gevaar van een
psychiatrische diagnose is dat u er zelf in gaat geloven.
Dat u niet meer op eigen gevoel en gezond verstand durft te
vertrouwen en meegaat in psychiatrische dogmatiek. Dat u de
‘valse’ en deprimerende voorlichting van psycho-educatie
gelooft. Dat u therapieën accepteert en versuffende
medicijnen slikt die alleen de symptomen bestrijden, maar de
problemen niet oplossen. En, dat u uiteindelijk veroordeeld
bent tot het slikken van medicamenten voor de rest van uw
leven.
Zelf pleit ik voor een veel menselijker vorm van integrale
psychiatrie. Een psychiatrie die oog heeft voor de zuiver
psychologische, sociale en spirituele bronnen van de
menselijke ervaring. Een psychiatrie waarin – op zijn minst
– de alternatieve én de complementaire geneeswijzen (ook
homeopathie) zijn geïntegreerd.
In dit nieuwe model is zelfs plaats voor 'echte'
parapsychologische verschijnselen (hallucinaties, stemmen in
je hoofd, schizofrenie (!), e.d.), die in de reguliere GGZ
doorgaans worden opgevat als ‘symptomen van een
geestesziekte’. Een psychiatrie waar de medicalisering zich
beperkt tot de ‘noodgevallen’; de extremen.
Een psychiatrie waar vooral oog is voor de mens als
energiewezen; het drieledig wezen. Een energiewezen dat
omgeven wordt door een elektromagnetisch energieveld dat
‘onderhouden’ wordt door het chakra-systeem. Het chakra-en
aurasysteem dat permanent in verbinding staat met de
kosmische en aardse energieën.
Maar vooral een psychiatrie die op de ware betekenis van het
leven is geënt; een spiritueel groeiproces als drie-eenheid.
Een psychiatrie die beseft dat al het leven verbonden en
verenigd is met alles en met elkaar. En dat ………. de
toekomstige geestelijke zorg dan ook alléén draait om de
verzorging van de ziel; het innerlijke Zelf, het
onderbewuste en niet om de geest (de breinmassa, de
‘bovenkamer’)! En dán kun je pas echt spreken over de
‘geneeskunde van de ziel’!
Advies voor de psychiatrie: ‘Raadpleeg
voordat je iets zegt je innerlijke waarheidsbarometer en
weersta de verleiding mensen alleen te vertellen wat ze
willen horen’.
Hans Zevenboom
Link:
http://www.millennium-visie.org/site/index.php/nieuwsbrief/184-psychiatrie-deel-ii