Hoewel het zelden voorkomt dat een ouder een ziekte
veroorzaakt bij een kind, geeft een onderzoeker van de
McMaster Universiteit aan dat artsen en andere
gezondheidsmedewerkers bedacht moeten zijn op deze vorm van
kindermishandeling.
Dr. Harriet MacMillan, een kinderarts en kinderpsychiater
van de Michael G. DeGroote School of Medicine, zegt dat een
door een verzorger-veroorzaakte ziekte bij een kind vaak
niet herkend wordt.
“Het komt waarschijnlijk vaker voor dan we beseffen,”
zegt MacMillan, die huiselijk geweld onderzoekt, waaronder
studies van interventies gericht op het voorkomen van
kindermishandeling en huiselijk geweld.
Zij is de co-auteur van een nieuwe studie in het
septembernummer van het tijdschrift Pediatrics, getiteld
Caregiver-Fabricated Illnes (door een verzorger veroorzaakte
ziekte) bij een kind: Een manifestatie van
kindermishandeling die bedoeld is om artsen te voorzien van
een breder begrip van een aandoening die zes tot negen
procent uitmaakt van het sterftecijfer. Langdurige
arbeidsongeschiktheid en blijvend letsel statistieken zijn
vergelijkbaar.
Hoewel een door een verzorger-veroorzaakte ziekte bij een
kind al sinds 1980 wordt besproken als het Munchausen
syndrome bij volmacht (als een verzorger opzettelijk
gezondheidsproblemen bij een kind veroorzaakt) is er een
voortdurende discussie over alternatieve namen. De nieuwe
naam legt de focus op het kind in plaats van op de
motivaties van de verzorger, zei MacMillan.
Ze zegt ook dat het klinische verslag, door de American
Academy of Pediatrics Committee on Child Abuse and Neglect,
als doel heeft om kinderartsen en artsen die werkzaam zijn
voor de gezondheid van kinderen voor te lichten en te
waarschuwen. Het document beschrijft de toestand, het debat
rond de tenaamstelling en het biedt up-to-date informatie.
Door het onder de aandacht te brengen kan het een breed
scala aan uitingen bevatten - niet alleen lichamelijke
klachten maar ook psychiatrische symptomen.
Omdat het een relatief zeldzame vorm van
kindermishandeling is moeten kinderartsen argwanend zijn als
ze een kind zien dat een aanhoudende of terugkerende ziekte
heeft die niet verklaard kan worden, met name wanneer de
symptomen ongeloofwaardig lijken, zegt MacMillan. De auteurs
geven aan dat er niet een duidelijk gedrag is en kinderen
kunnen aankomen met iets als bloedingen of vlagen van
urineweginfecties of ze vertonen deficit hyperactivity
disorder.
“Het komt er echt op neer dat er zeer zorgvuldige
anamnese en lichamelijk onderzoek plaats vindt, met de
nadruk op communicatie met alle zorgverleners die het kind
hebben gezien,” zegt MacMillan. “Het is belangrijk dat we
grondig zoeken naar uitgebreide informatie over contacten
met zorgverleners, daarbij rekening houdend met de
privacy-wetgeving.”
Communicatie tussen professionals is cruciaal, zei ze,
want een kind kan gezien worden in vele verschillende
instellingen. “Dit is een toestand waarin het essentieel is
voor artsen om medische dossiers in te zien en met andere
zorgverleners te spreken om volledige informatie te hebben
voor het uitvoeren van hun beoordeling.”
Vertaling: Lia Keizer
